Veño de rematar Despejado, a novela de Carys Davies, e aínda estou baixo o efecto da súa delicadeza e fondura. Xa lera boas críticas antes de comezala, pero a verdade é que quedan curtas. É unha historia breve en extensión, si, pero inmensa en emoción, intensa no que suxire e poderosísima no que cala.

A trama xira arredor de dous descoñecidos: John Ferguson, un mozo presbítero enviado no ano 1843 a unha illa remota de Escocia para desafiuzar ao seu último habitante, e Ivar, ese habitante solitario que leva décadas vivindo en illamento voluntario. Cando John aparece inconsciente na praia tras un naufraxio, Ivar, sen saber quen é nin ao que vén, recólleo, coida del e dálle acubillo. A partir de aí, nace entre eles unha relación silenciosa, fráxil, pero profundamente humana.

Dende o primeiro momento, a novela consegue meterte nese mundo: sentes o vento, o frío, a humidade da pedra, a rudeza da paisaxe. Todo está contado cunha contención que emociona máis ca calquera exceso. Hai algo moi íntimo na maneira en que Davies nos leva a esa illa, a esa casa, a ese vínculo que se vai tecendo entre dous homes que apenas se entenden con palabras, pero que, sen embargo, comezan a recoñecerse a través dos xestos, da comida compartida, dos silencios.

Un dos fragmentos que máis me impresionou foi ese no que John empeza a cuestionar a súa fe, a súa moral, a súa misión. Séntese atrapado pola culpa, pola xenerosidade que recibiu de Ivar e que o desarma. Esa escena na cela do ermitán, coa meixela apoiada na pedra fría, preguntándose se fixo todo mal, pareceume devastadora pola súa honestidade. Porque aí está un dos grandes temas da novela: o tempo, o irreversible, a conciencia de un mesmo fronte ao outro.

E logo está Mary, a muller de John, que agarda en terra firme e cuxa chegada, cara ao final, introduce unha disxuntiva inesperada. A súa presenza abre un camiño novo, ou quizais péchao. O final, como debe ser nunha historia así, é aberto, suxestivo, mesmo doloroso, porque a relación que se construíu entre John e Ivar, sen artificios nin grandes xestos, parecía ter unha pureza case perfecta. Non necesitaban moito: quizais só mirarse, camiñar xuntos, compartir o lume. Ás veces, con iso abonda.

Despejado é un libro que, sen levantar a voz, di moito. Unha xoia narrativa, intensa, sobria, fermosísima, que deixa unha pegada fonda. Un lugar inhóspito convértese nun refuxio; dous homes que non se buscaban, atópanse. E o que xorde entre eles —o que nunca chega a nomearse de todo— é o que fai desta novela unha experiencia tan poderosa.

O dito: un libro precioso, sutil e fondamente humano.

“Cada home, mesmo baixo unhas condicións tan tráxicas, garda a liberdade interior de decidir quen quere ser —espiritualmente e mentalmente—, porque mesmo nesas circunstancias é capaz de conservar a dignidade de seguir sentindo como un ser humano.” 

 

É un libro que sorprende, cunha prosa envolvente e unha capacidade narrativa que o converten nunha xoia. Miguéis é un autor que descubrín con esta novela e que, sen dúbida, merece máis recoñecemento. Como ben dicía Saramago, A escola do Paraíso é unha das grandes obras da literatura portuguesa do século XX.

Nota: Este texto, por suposto, é completamente ficticio. Os personaxes son reais, claro, pero a trama é unha invención total, tan afastada da realidade como un conto de fadas. Non?

O Goberno de Sánchez, refén de Puigdemont: unha cesión máis no seu pacto de supervivencia

Acabo de ler esta novela, unha das novelas de misterio máis icónicas da literatura. Non é casualidade que autores como Pérez-Reverte a sitúen entre os cumios do xénero xunto con “O asasinato de Roger Ackroyd” de Agatha Christie e “Os crimes da rúa Morgue” de Edgar Allan Poe.

Máis alá do seu innegable valor dentro da novela negra clásica, este libro é unha mestura perfecta de misterio e terror, cunha atmosfera inqueda que che atrapa desde o primeiro momento. A ambientación nos páramos de Devonshire, envoltos en néboa e supersticións, crea un escenario ideal para a intriga.

A presencia de Sherlock Holmes confirma o carisma inesgotable deste personaxe. Aínda que durante boa parte da novela a investigación recae no doutor Watson, a presenza do detective é constante e, como sempre, a súa brillantez acaba impoñéndose no desenlace.

É unha obra impecablemente escrita, cun ritmo áxil e unha elegancia clásica que lembra á literatura de aventuras que moitos liamos na adolescencia. Unha historia que, a pesar do tempo transcorrido desde a súa publicación en 1902, segue sendo unha auténtica gozada.


#boaslecturas #lecturasangel2025

“Otra vida por vivir” de Theodor Kallifatides é unha obra que deslumbra pola súa honestidade, a súa profundidade e a súa beleza. A través dunha narración aparentemente errática, pero que pouco a pouco se centra nos grandes temas da existencia, o autor ofrécenos unha meditación persoal sobre a literatura, a emigración, a identidade e o paso do tempo. É un libro que, sen artificios nin piruetas retóricas, consegue conmover e facer reflexionar cunha claridade admirable.

Kallifatides introdúcenos no seu propio dilema: a perda do seu espazo de escritura e a súa loita interna coa creación literaria, que o leva a cuestionarse se aínda ten algo que dicir. A escritura, que sempre fora o seu refuxio, de súpeto convértese nun reto. Pero máis aló da súa crise persoal, o autor abre o abano a cuestións universais: a democracia e as súas paradoxas, a liberdade de expresión e os seus límites, o desarraigamento do emigrante e a añoranza dun fogar que xa non existe. A súa visión é sabia, ás veces nostálxica, pero sempre lúcida e profundamente humana.

Un dos aspectos máis fascinantes do libro é a maneira en que Kallifatides reflexiona sobre a lingua. Despois de décadas escribindo en sueco, regresa ao grego para escribir esta obra, pechando así un círculo vital e literario. Esa decisión permítelle explorar con maior profundidade o peso da memoria e a pertenza. Os seus recordos da infancia en Grecia, a hospitalidade da súa xente, o contraste coa Europa actual e a transformación da pobreza en algo deshumanizado e repulsivo interpelan e obrígannos a mirar o mundo con outros ollos.

O libro tamén deslumbra pola súa capacidade de formular preguntas esenciais sen necesidade de dar respostas pechadas. Como envellecemos dignamente? Como conciliamos a nosa identidade cos cambios do mundo? Que significa realmente a liberdade? Na súa reflexión sobre a democracia, Kallifatides advirte con claridade sobre os seus riscos: as liberdades poden autodestruírse se non se exercen con responsabilidade. E nunha época onde a liberdade de expresión parece reducirse ao dereito a ofender, recórdanos que a verdadeira comunicación require respecto e escoita mutua.

Ao longo da obra, hai unha presenza discreta pero fundamental: a súa esposa. Ela representa o apoio incondicional, o espazo compartido, o amor que sostén sen asfixiar. É un testemuño silencioso do que significa construír unha vida en parella ao longo dos anos.

En definitiva, “Otra vida por vivir” é un libro precioso. O seu delicado arco narrativo, o seu ton pausado pero intenso, e a súa mestura de reflexión, memoria e compromiso convérteno nunha xoia literaria. Kallifatides ofrécenos unha clase maxistral sobre a existencia, o desarraigamento e a busca de sentido, sen solemnidade nin grandilocuencia, pero cunha fondura que deixa pegada. Unha lectura moi asconsellable.