A trama xira arredor de dous descoñecidos: John Ferguson, un mozo presbítero enviado no ano 1843 a unha illa remota de Escocia para desafiuzar ao seu último habitante, e Ivar, ese habitante solitario que leva décadas vivindo en illamento voluntario. Cando John aparece inconsciente na praia tras un naufraxio, Ivar, sen saber quen é nin ao que vén, recólleo, coida del e dálle acubillo. A partir de aí, nace entre eles unha relación silenciosa, fráxil, pero profundamente humana.
Dende o primeiro momento, a novela consegue meterte nese mundo: sentes o vento, o frío, a humidade da pedra, a rudeza da paisaxe. Todo está contado cunha contención que emociona máis ca calquera exceso. Hai algo moi íntimo na maneira en que Davies nos leva a esa illa, a esa casa, a ese vínculo que se vai tecendo entre dous homes que apenas se entenden con palabras, pero que, sen embargo, comezan a recoñecerse a través dos xestos, da comida compartida, dos silencios.
Un dos fragmentos que máis me impresionou foi ese no que John empeza a cuestionar a súa fe, a súa moral, a súa misión. Séntese atrapado pola culpa, pola xenerosidade que recibiu de Ivar e que o desarma. Esa escena na cela do ermitán, coa meixela apoiada na pedra fría, preguntándose se fixo todo mal, pareceume devastadora pola súa honestidade. Porque aí está un dos grandes temas da novela: o tempo, o irreversible, a conciencia de un mesmo fronte ao outro.
E logo está Mary, a muller de John, que agarda en terra firme e cuxa chegada, cara ao final, introduce unha disxuntiva inesperada. A súa presenza abre un camiño novo, ou quizais péchao. O final, como debe ser nunha historia así, é aberto, suxestivo, mesmo doloroso, porque a relación que se construíu entre John e Ivar, sen artificios nin grandes xestos, parecía ter unha pureza case perfecta. Non necesitaban moito: quizais só mirarse, camiñar xuntos, compartir o lume. Ás veces, con iso abonda.
Despejado é un libro que, sen levantar a voz, di moito. Unha xoia narrativa, intensa, sobria, fermosísima, que deixa unha pegada fonda. Un lugar inhóspito convértese nun refuxio; dous homes que non se buscaban, atópanse. E o que xorde entre eles —o que nunca chega a nomearse de todo— é o que fai desta novela unha experiencia tan poderosa.
O dito: un libro precioso, sutil e fondamente humano.
