“Tristano muere” é un libro denso e complexo que require tempo e reflexión e que me gustou moito. A novela está centrada no monólogo dun ex-partisano que, no seu leito de morte, relata a súa vida a un escritor que o retratou nun libro anterior. A través deste relato, Tristano comparte as súas contradicións, remordementos e as decisións difíciles que tomou ao longo da súa vida.

A estrutura da novela resulta algo difícil de seguir (é un monólogo), xa que se presenta como un relato oral fragmentado, influenciado pola morfina que toma o protagonista. Isto fai que a lectura sexa ás veces confusa, pero tamén máis atractiva. Aínda que a historia de Tristano é persoal, tamén serve para reflexionar sobre a historia de Italia e Europa no século XX, cunha crítica ás contradicións da democracia e a guerra.

O que máis me gustou de “Tristano muere” é que non trata de dar respostas sinxelas, senón que invita a pensar e a dubidar. A novela non é optimista nin intenta dar respostas ao lector, senón que plantea preguntas sobre a vida e a historia, deixando un sentimento de incerteza. A pesar de que pode ser difícil de ler, a obra ten moita profundidade e ofrece unha visión crítica da política e da historia contemporánea, algo que me resultou moi interesante.

Nunca lera nada de Tabucchi, pero sen dúbida seguirei explorando a súa obra. O seu estilo único e a súa maneira de crear personaxes complexos impresionáronme, e Tristano morre é unha novela que, a pesar de ser difícil, déixame unha boa impresión





O último libro de Rubén Amón, “TENEMOS QUE HABLAR”, aborda un tema interesante e moi actual: a crise da arte da conversa na nosa sociedade. Aínda que o plantexamento é acertado e o autor consegue sinalar algúns dos factores que afectan á nosa capacidade para comunicarnos de forma profunda —como a saturación tecnolóxica, o dogmatismo ou a superficialidade dos debates públicos—, o libro non destaca como unha obra especialmente destacable.

Amón reivindica a conversa como un espazo de entendemento e reflexión, algo sen dúbida importante, pero o enfoque resulta algo básico nalgúns momentos. Aínda que propón ideas prácticas, como valorar o silencio, coidar a linguaxe corporal ou escoller ben os temas de conversa, estas reflexións non achegan nada especialmente novidoso.

Tiven a oportunidade de asistir á presentación do libro en Ourense, en elcercano.com, e aínda que a charla foi amena, creo que o libro queda nun nivel máis divulgativo que literario ou profundo. É un libro correcto, que pode interesar a quen busque reflexionar sobre como nos comunicamos, pero non deixa unha pegada especial nin ofrece unha visión particularmente reveladora.


Acabo de ler “Mapa de soledades” de Juan Gómez Bárcena, un ensaio sobre a soidade que, a pesar do seu potencial, non conseguiu engancharme tanto como outros libros que lin este mesmo ano, sobre cuestións ou conceptos concretos, como “El infinito en un junco” de Irene Vallejo, sobre os libros, ou “ La Se de Virginia Mendoza, sobre a sed. Ambas as escritoras, aínda que tratan temas moi específicos, teñen unha capacidade fascinante para desenvolver narrativas amplas e profundas. No entanto, o ensaio de Gómez Bárcena, a pesar da súa riqueza en datos, anécdotas e personaxes, déixame coa sensación de que non afondaba o suficiente na complexidade da soidade.

“Mapa de soledades” é un percorrido por diversas formas de soidade: a elixida, a forzada, a que acompaña á creación, a que desemboca na loucura, ou a que, mesmo en medio dunha multitude, pode sentirse profundamente solitaria. O autor aborda o seu tema desde diferentes perspectivas, explorando figuras históricas, literarias e contemporáneas, como Horacio Quiroga, Emily Dickinson, ou mesmo personaxes máis actuais como Lady Di ou a cantante Miley Cyrus. Non obstante, sinto que o enfoque xeral non conectou comigo da mesma maneira que os libros de Vallejo e Mendoza, e non logrei percibir ese análise tan profundo e reflexivo que agardaría dun ensaio deste tipo.

Con todo, houbo momentos do libro que si me gustaron, especialmente un parágrafo no que o autor reflexiona sobre a soidade no ámbito rural e urbano, e que comparto a continuación:

“…los residentes urbanos, sobre todo en las cambio, para un mendigo que no quiere ser molestado mientras se pica una dosis de heroína. Allí estaba, ese hombre, derrengado en algo que parecía un sofá, entre una procesión de bártulos y de cajas reblandecidas por la humedad que querían ser algo así como una sala de estar. Lo interrumpimos justo en el momento en que se inyectaba una dosis en el tobillo. De pronto, levantó los ojos de la aguja y nos miró a los ojos. Por un instante comprendí que estaba a punto de gritarnos; que tal vez incluso tendríamos que dar la vuelta y salir corriendo.

Pero el hombre solo meneó la cabeza con consternación.

Mi dispiace, dijo. Mi dispiace, repetía, mientras continuaba apretando el émbolo. Mi dispiace tanto. Él, el hombre cuyo salón tenía las dimensiones exactas del descansillo de una escalera, nos pedía perdón. ¿Y qué es lo que hice yo? Nada. Seguir bajando, los movimientos lentos y robotizados, aplastado por la vergüenza de no hacer nada, de no decir nada. Ni una palabra: solo seguí fingiendo que escuchaba lo que Galiano estaba diciendo en ese momento, sin duda algo elevado, exacto, hermoso. Galiano, que como tantas veces tenía los ojos clavados en el cielo y no parecía haber visto nada. Había sangre en el suelo. Lo comprendí en el mismo instante de pisarla: un chasquido que sonaba como una ventosa, como un beso, como un recordatorio de mi cobardía, y que siguió sonando en mi suela como un eco pegajoso mucho tiempo más tarde, cuando ya habíamos cruzado el Tíber y comido en una trattoria y subido hasta el Gianicolo: todavía entonces. Mi dispiace, debía haber dicho yo; mi dispiace, deberíamos decir todos los que nos cruzamos con él y con tantos otros, porque no son ellos los que llenan de fealdad nuestras ciudades; son nuestras ciudades las que vuelven feas y desdichadas sus vidas. La sensación de vergüenza duró mucho más que los restos de sangre en la suela. Todavía ahora me dura, años después de haber tirado esos zapatos. Y quizás por eso, por vergüenza, nunca le pregunté a Galiano si había visto lo que yo había visto: si en algún momento, entre Plotino y Milorad Pavié, había tenido tiempo de mirar al suelo. Tal vez estas líneas son eso: mi forma de preguntárselo”



«Tonto, muerto, bastardo e invisible» é unha novela que, con lucidez e unha feroz crítica social, explora as contradicións da condición humana e da sociedade contemporánea. Nel, Juan José Millás preséntanos a un home que, ao perder o seu traballo como alto executivo, decide reinventarse nun mundo onde a imaxinación é o seu único refuxio. O protagonista disólvese nunha sucesión de identidades (o tonto, o morto, o bastardo e o invisible), atravesando unha trama de surrealismo e absurdo que reflicte a deshumanización dun sistema que premia a mediocridade.

A través da parodia e o sarcasmo, Millás expón as contradicións da sociedade. Critica a sociedade, a hipocrisía, a mediocridade, a política, especialmente aos socialdemócratas, que segundo o protagonista, “se caracteriza por ser a única filosofía da vida que permite facer o contrario do que predica en nome do que predica”, é unha ironía que amosa o absurdo do discurso fronte á realidade. Esta reflexión parece cobrar unha sorprendente relevancia nos tempos actuais, a raíz das recentes declaracións de Aldama e da actuación de Sánchez e o seu goberno.

O humor negro e a introspección son esenciais nesta novela, onde as relacións familiares e as emocións humanas explóranse nun ton irónico. A través da súa esposa, un médico forense, e o seu fillo, cuxo heroe é o enigmático Olegario, Millás cuestiona as motivacións e o sentido das relacións persoais. Os momentos de baixa autoestima e de altiveza amosan as contradicións internas do protagonista, mentres se enfronta a unha existencia vacía e desconectada.

Os personaxes e elementos fantásticos, como a boneca china que non o é e quere ir a Dinamarca, a bruxa, “Luis, o huelemierda”, reforzan a atmósfera surrealista da novela, onde nada é o que parece. Estes elementos convértense en símbolos dunha realidade distorsionada que reflicte as debilidades e frustracións do ser humano.

A novela é un exemplo claro do talento único de Millás para crear historias que non só entretementen, senón que provocan unha reflexión profunda sobre a natureza da nosa existencia.
Un libro curioso. Un bo libro. Un libro de Millás.



“Cartas a Lucilio” é unha bra que se mantén tan relevante como no momento da súa escritura. A través destas cartas, o filósofo estoico aborda temas fundamentais para a vida humana, como o manexo do tempo, a riqueza, o medo, a amizade, a felicidade, a vida e a morte. O fascinante deste libro é que non só proporciona consellos filosóficos abstractos, senón que o fai dun xeito próximo e directo, case coma se se dirixise a cada lector persoalmente.

Lucio Anneo Séneca naceu en Córdoba no ano 4 a.C. e tivo unha vida marcada pola súa brillante carreira como filósofo, orador e político durante o turbulento período do Imperio Romano. Estivo relacionado con algúns dos emperadores máis famosos e polémicos de Roma, como Tiberio, Calígula, Claudio e Nerón, chegando a ser titor deste último. A pesar da súa defensa do estoicismo, un sistema filosófico que promove unha vida sinxela e virtuosa, Séneca foi acusado en ocasións de comportarse de maneira hipócrita debido á súa enorme riqueza e á súa influencia na corte. Porén, os seus escritos reflicten un profundo interese polo crecemento moral e o benestar do espírito humano.

Nas súas Cartas a Lucilio, Séneca invítanos a reflexionar sobre cuestións esenciais: como empregamos as nosas horas? Que valor damos ao que posuímos? Deixámonos dominar polo medo, a dor ou os recordos do pasado? Que importancia teñen a vida e a morte? E a amizade? Estas preguntas seguen sendo profundamente actuais nun mundo cheo de distraccións, présas e ansiedades. A claridade coa que presenta as súas ideas, sen caer en xuízos simplistas, converte este texto nunha guía para vivir de xeito auténtico, pleno e racional.

Un exemplo do seu pensamento é cando Séneca afirma: “A vida, igual que a representación dun drama, non importa canto durase, senón o xeito en que foi representada. Pouco importa en que momento remata. Remate onde remate, só precisa que teña un bo final.” Esta cita resume a esencia da súa filosofía: non é a extensión da vida o que importa, senón a calidade e o sentido que lle damos a cada instante.

Un aspecto no que Séneca incide moito é no valor da amizade como a unión máis nobre entre os seres humanos. A súa visión da vida como unha arte que debe representarse con dignidade resoa cunha beleza que transcende os séculos. Ademais, a súa crítica ao costume de vivir imitando aos demais, no canto de guiarnos pola razón, é un recordatorio poderoso da importancia da individualidade e do pensamento crítico.

Séneca morreu no ano 65 d.C., obrigado a suicidarse por orde de Nerón, quen o acusou de conspirar contra el. Porén, o seu legado filosófico e literario perdura como unha fonte inesgotable de reflexión e guía para quen busca vivir con sabedoría. En resumo, Cartas a Lucilio non é só un manual de filosofía práctica, senón unha ponte entre os ideais do pasado e os dilemas do presente. Unha obra imprescindíbel para quen goce da historia e da filosofía, e para quen busque reflexionar sobre como vivir mellor e con maior sentido.




Gañadora do prestixioso Premio Planeta 2024, “Victoria” é unha novela que cativa pola combinación dunha trama intensa e emocionante cunha análise profunda das tensións históricas e humanas do mundo tras a Segunda Guerra Mundial. Paloma Sánchez-Garnica tece con mestría a historia da súa protagonista, Victoria, unha muller forte que loita por saír adiante nun Berlín devastado e, máis tarde, nos Estados Unidos, un país que aparenta ser a “terra prometida” pero que tamén enfronta as súas propias sombras.

A autora non só destaca as fendas nas sociedades da época, como o racismo enraizado nos Estados Unidos e a persecución do macartismo, senón tamén as semellanzas coa Alemnia nazi que perdera a guerra. Estas problemáticas, lonxe de ser só un recordo do pasado, seguen resoando na nosa realidade actual. A loita pola igualdade, a manipulación da verdade e a intolerancia son temas que aínda persisten, o que converte a novela nunha reflexión vixente sobre como o odio e a división se repiten ao longo da historia.

Ademais, o retrato das relacións entre Victoria, a súa filla Hedy e a súa irmá Rebecca achega unha dimensión profundamente humana. Os sentimentos encontrados de amor, resentimento, envexa, perdón e solidariedade reflicten as complexidades das relacións familiares en tempos de crise, converténdose nun espello dos dilemas emocionais que todas e todos enfrontamos.

Victoria non é só unha novela histórica; é unha obra que conecta co presente ao mostrar as similitudes e contradicións entre diferentes momentos históricos. Esta novela non só entretén e engancha á persoa lectora, senón que tamén a desafía a reflexionar sobre canto avanzamos e canto queda aínda por superar.




“Pel de cordeiro” de Ledicia Costas é unha novela que me gustou moitísimo e sorprendeume gratamente. Coñecía a Ledicia Costas polo seu traballo na literatura infantil e xuvenil, pero esta obra para adultos amosa unha gran habilidade para mergullarnos nunha historia chea de misticismo, realismo e crítica social.

A trama desenvólvese en dúas épocas diferentes, unindo as vidas de Catalina e Lola, dúas mulleres separadas por máis de dous séculos pero conectadas por experiencias de resistencia e transformación. Na primeira parte, sigo a historia de Catalina, unha moza que medra nunha Galicia rural, analfabeta e máxica, onde a morte e a maxia están sempre presentes. Fascinoume como Costas describe este mundo ancestral, cheo de sabedoría popular e do poder das plantas medicinais, un coñecemento que Catalina herda da súa avoa. A ambientación escura e chea de rituais e conxuros absorbeume por completo, e a autora denuncia as inxustizas que sufriron moitas mulleres por practicar estas artes nunha sociedade que as perseguía e temía.

A segunda parte da novela, centrada en Lola, transpórtanos ao século XXI e, nun primeiro momento, parece romper coa atmosfera creada na historia de Catalina. Sen embargo, axiña me conectei con Lola e coa súa crise persoal: a ruptura da súa relación, as súas dúbidas sobre a maternidade e o colapso emocional que a leva a cuestionarse toda a súa vida. Costas aborda temas como a violencia obstétrica e a vulnerabilidade das mulleres no sistema de saúde (deixando ao hospital de Ourense nun mal lugar), e sentín que a historia de Lola ofrece unha reflexión profunda sobre a busca de identidade e a necesidade de sanar, tanto emocional como fisicamente.

A pesar dos momentos duros e crús, a narrativa envolvente de Costas atrapoume por completo. A conexión entre as loitas destas dúas mulleres, separadas no tempo pero unidas no seu desexo de liberdade e de desafiar o destino, fai que a historia sexa conmovedora e que sexa imposible deixar de ler.

“Pel de cordeiro” é unha lectura que recomendo moitísimo. Non só entretén, senón que tamén invita a reflexionar sobre a historia, a forza das mulleres e os desafíos persoais que todos e todas enfrentamos. Para quen estea interesado, pode atopala na Biblioteca Pública Municipal de Taboadela




“Por que no soy cristiano” é unha obra profunda e provocadora que invita ao lector a cuestionar, reflexionar e desafiar crenzas sobre relixión, ética e liberdade de pensamento. Este libro é unha recompilación de catorce ensaios, escritos ao longo de máis de cincuenta anos, nos que Russell desmonta os argumentos tradicionais do cristianismo e da relixión. Máis aló do seu ateísmo, Russell achégase a unha exploración que abrangue desde a existencia de Deus ata a moral e a liberdade de cátedra, creando unha análise que esixe concentración e apertura de mente. É un libro que, sen dúbida, obriga a pensar e a dubidar; polo menos, así o sentín. Esperta unha nostalxia por debates tan profundos e necesarios que hoxe escasean.

Russell non só cuestiona as bases teolóxicas, senón que critica duramente aspectos da moral cristiá, en especial os relacionados coa sexualidade e a liberdade individual, que considera represivos e limitantes. No famoso debate con Copleston, unha das partes que máis me gustaron, queda clara a súa postura racionalista, onde expresa que non hai evidencia suficiente para afirmar a existencia de Deus e que, aínda que unha crenza poida ter beneficios morais, isto non implica que sexa verdadeira: “O feito de que unha crenza teña un bo efecto moral sobre un home non constitúe ningunha evidencia a favor da súa verdade.” Ademais, Russell aclara: “Eu non afirmo dogmaticamente que non hai Deus. O que sosteño é que non sabemos que o haxa.”

Un dos puntos máis cativadores do libro é a súa defensa apaixonada da liberdade e do pensamento libre. A última parte, onde relata a polémica que xurdiu cando lle foi negada a cátedra na Universidade de Nova York, é reveladora dos riscos aos que se enfronta o pensamento crítico fronte ás normas sociais e relixiosas. A súa reflexión sobre como o rexeitamento aos puntos de vista disidentes ameaza á democracia é especialmente relevante para o contexto actual: “O que pon en perigo a democracia non son a polémica nin as diferenzas claras. Pola contra, son as súas maiores salvagardas. É parte esencial da democracia que os grupos importantes, incluso as maiorías, sexan tolerantes cos grupos disidentes, por pequenos que sexan, e por moito que ofendan os seus sentimentos.” Estas palabras do filósofo e matemático inglés teñen, sen dúbida, plena vixencia hoxe en día.

Aínda que en ocasións a lectura deste libro se fai un pouco difícil, Russell é un pensador que, sen dúbida, paga a pena coñecer. A súa capacidade para cuestionar o papel da relixión na sociedade e a súa defensa do individualismo seguen sendo pertinentes. En resumo, Por que non son cristián é un libro moi actual, que invita a reflexionar sobre o cristianismo e sobre o papel da relixión no desenvolvemento moral e ético da humanidade. Aínda que a súa lectura poida ser esixente, a visión aguda de Russell e o seu chamado ao pensamento independente e crítico convérteno nunha experiencia enriquecedora, tanto para os crentes como para os non crentes.



“El prisioneiro de Zenda” de Anthony Hope é unha desas novelas que te atrapan dende as primeiras páxinas, non só pola historia, senón por esa calidade que fai que nunca envelleza. Publicada en 1894, é un claro exemplo de como o xénero de aventuras pode transcender épocas e lectores. A trama, ambientada na Europa imaxinaria de Ruritania, combina amores imposibles, heroes valentes, viláns carismáticos e unha intriga palaciega que mantén a calquera en vilo.

Este exemplar comprei no rastro que se celebra na Praza Maior de Ourense os primeiros domingos de mes. É unha edición de 1987 de Planeta (hoxe precisamente entrega os seus premios), o que engade un toque especial á experiencia de lelo.

O que máis me encantou da novela é a súa capacidade para transportarte a un mundo de duelos, conspiracións e grandes sacrificios, todo nun entorno tan detallado que parece real. Un verdadeiro e clásico libro de aventuras. Rudolf Rassendyll, o protagonista, é un gentleman que, por accidente, se ve envolto na trama dun reino estranxeiro, e a súa relación imposible coa princesa Flavia engade unha capa de emoción e traxedia que lle dá profundidade á historia.

Ademais, a novela non só é unha gran aventura, senón que tamén destaca pola complexidade dos seus personaxes. O antagonista, Ruperto de Hentzau, é un vilán fascinante: elegante, perigoso e cheo de carisma.

“El prisioneiro de Zenda” é, sen dúbida, unha desas historias que non deberían faltar na vida de calquera lector, pois ten o poder de facernos soñar e vivir grandes aventuras. Unha auténtica delicia.




Neste libro, a protagonista, Nuria, regresa ao seu lugar de orixe, un pobo andaluz que semella ter sucumbido aos estragos do tempo e do clima. Este espazo, que noutro tempo representaba unha escapatoria estival, convértese agora no escenario dun enfrontamento entre a poboación local, que loita contra as dificultades económicas e busca alternativas para sobrevivir, mentres os veraneantes da cidade insisten en preservar a paisaxe sen alteracións.

A enfermidade que ameaza os alcornoques, a “seca”, actúa como unha poderosa alegoría do desgaste moral dos personaxes. Nuria, egocéntrica e atrapada na súa amargura, é incapaz de fuxir dos seus propios fantasmas. O seu regreso non é máis que un intento frustrado de revivir un tempo xa perdido, un que se lle escapa mentres o pobo segue un curso de transformación que ela non pode aceptar. A “seca” non só afecta ás árbores, senón tamén á protagonista, cuxo baleiro emocional lle impide gozar do presente ou permitir que os demais o fagan.

Rodríguez, cunha prosa sobria e coidada, captura a decadencia tanto da contorna como das relacións humanas. A paisaxe que describe, aínda que evocadora, revela as cicatrices invisibles que deixa o paso do tempo. A través desta atmosfera de deterioro, a novela invita a unha profunda reflexión sobre a memoria, a perda e a resistencia das persoas, que, ao igual ca os alcornoques, levan as marcas do que lles foi arrebatado.



É esta unha obra que combina a memoria persoal cun retrato da Barcelona dos anos 70. A través da morte da súa irmá Nela aos 21 anos, o autor inicia unha procura para comprender quen era e rescatarla dun esquecemento voluntario, unha especie de “damnatio memoriae” ao estilo da antiga Roma que se impuxo na súa familia. Nela, rebelde e curiosa, deixou o fogar aos 16 anos, atraída polos movementos políticos e culturais, pero tamén polas drogas, en especial a heroína, que comezou a circular antes da gran epidemia dos anos 80.

O libro non só narra a vida de Nela, senón que examina o contexto das drogas na España dos 70, cando moitos mozos descoñecían os riscos do seu consumo. A relación entre Nela e as drogas é un dos puntos máis impactantes do relato, xa que inicialmente se asume que morreu de sobredose, aínda que a historia revela outro desenlace. Nela é presentada como unha idealista, unha pioneira, reflexo dunha xeración que viviu un tempo de liberdade efémera nos últimos anos do franquismo.
Máis alá da historia persoal, Trejo traza un paralelismo entre a vida da súa irmá e o momento histórico de Barcelona. Aborda temas como a migración rural ás cidades, o choque entre os costumes tradicionais e as novas correntes culturais, as relación familiares e os cambios sociais que marcaron a transición cara á democracia.

O ton da obra é melancólico e está impregnado dunha sensación de resignación e dor. Trejo transmite a incerteza da súa procura, o que pode frustrar ao lector nalgúns momentos, pero reflicte fielmente o dó e a dificultade de atopar respostas. Nela 1979 non só rescata a memoria de Nela, senón que tamén pon en primeiro plano a unha xeración que quedou atrapada nun esquecemento voluntario, marcada polos cambios sociais e culturais dunha época turbulenta.




“El infinito en un junco” de Irene Vallejo é un ensaio que se erixe como un verdadeiro homenaxe á literatura e á historia do libro, ofrecendo unha experiencia rica en coñecementos e reflexións sobre a transmisión do saber. A recomendación do meu irmán e as críticas entusiastas que rodean a obra impulsáronme a mergullarme nas súas páxinas, e este ensaio logrou cativarme dunha maneira inesperada.

Vallejo tece unha narrativa que explora o orixe do libro e traza un camiño a través da historia da humanidade. É evidente que escribiu este libro tendo moi presente a biblioteca de Alxeria e a herdanza dos clásicos gregos e romanos, pero tamén as ensinanzas do seu pai, os contos da súa nai e as experiencias cos libreros que coñeceu, así como as influencias de persoas “menos históricas” que formaron o seu amor polos libros. A súa prosa é accesible e envolvente, o que permite apreciar como as palabras moldearon civilizacións e como as historias influíron no pensamento colectivo. Cada capítulo convida a conectar coas emocións e pensamentos daqueles que nos precederon.

Un dos aspectos máis destacados da obra é a paixón que Vallejo sente polos libros. A súa magnífica capacidade para contar as cousas transforma o tema nunha experiencia placenteira. Esta conexión íntima co obxecto libro séntese en cada páxina e en cada anécdota que relata. Agradezo a Irene por compartir a súa visión e o seu amor pola literatura dunha maneira tan atractiva. En tempos nos que a tecnoloxía avanza a pasos agigantados, este ensaio recorda a importancia da lectura e do contacto coa palabra escrita.

“El infinito en un junco” foi recoñecido con varios premios, incluíndo o Premio El Ojo Crítico de Narrativa 2019, o Premio Las Librerías Recomiendan de No Ficción 2020 e o Premio Búho al Mejor Libro de 2019, outorgado pola Asociación Aragonés de Amigos do Libro. Estes recoñecementos subliñan a súa relevancia e o impacto que tivo no ámbito literario.

En conclusión, “El infinito en un junco” é unha obra que merece ser lida, non só pola súa riqueza informativa, senón tamén pola súa invitación a reflexionar sobre o valor dos libros nas nosas vidas. É un gran libro e Vallejo é unha magnífica escritora.




A novela “Con estas manos: Los años del acero” lévanos á vida de Alfonso, un mozo que renuncia á súa identidade tras a Guerra Civil Española para converterse en Dieter Reich, un "superhome ario" (Ubermensch) ao servizo das SS, do Terceiro Reich. A través da ollada dun criminal sen remordementos, o lector percorre episodios escuros da historia do século XX, desde as atrocidades no fronte oriental da Segunda Guerra Mundial ata as loitas de poder no corazón do réxime nazi.

O relato comeza cun elemento intrigante: un paquete que un carteiro galego debe entregar nun nicho do cemiterio. O destinatario, unha muller falecida, recibe unha carta escrita polo seu fillo, condenado a morte nunha prisión de Texas. Este misterio inicial serve como punto de partida para unha historia que abarca a caída da República en España, Stalingrado, os campos de exterminio como Treblinka, os guetos de Varsovia, entre outros eventos históricos.

Con todo, a pesar dos elementos dramáticos e bélicos que contén a trama, o libro parece perderse no seu intento de manter unha narrativa atractiva. Ao longo da historia, a insistencia en retratar o protagonista como un "superhome ario" malo, malísimo, acaba por resultar repetitiva, sen achegar unha maior profundidade ao seu carácter. A intención de resaltar a súa maldade e frialdade opaca calquera complexidade que podería facer máis interesante o personaxe, que non chega a definirse de maneira clara.

Así mesmo, o estilo do autor, cargado de adxectivos, tecnicismos e unha inmensa cantidade de datos, contribúe a que a lectura se volva densa e pouco fluída. Ademais, a influencia de películas de acción como “Capitán América”, “Rambo” ou “Depredador” é evidente, o que dá a sensación de que a novela foi escrita pensando máis nunha futura adaptación cinematográfica ou televisiva que na creación dunha obra literaria sólida.

En definitiva, “Con estas manos: Los años del acero” é unha novela cun fondo histórico importante, pero que non logra despegar do todo. Aínda que o tema e o contexto son potentes, a execución narrativa non conseguiu captar completamente a miña atención. Para quen goce dunha mestura entre ficción bélica e personaxes extremos, pode ofrecer momentos interesantes, pero para outros, o exceso de detalles, a falta de profundidade no protagonista e unha trama pouco consistente poden resultar frustrantes.


"Matadero Cinco" é unha novela que se adentra no corazón do sufrimento humano e a natureza do tempo a través dunha narrativa única e fragmentada. É historia de Billy Pilgrim, un home que sobrevive ao devastador bombardeo de Dresde durante a Segunda Guerra Mundial e, anos despois, é transportado a un planeta extraterrestre chamado Trafalmadore. Esta mestura de ciencia ficción e realidade histórica permítelle a Vonnegut explorar temas profundos como a inevitabilidade do destino e a relación entre o tempo e a experiencia humana.
A obra caracterízase polo seu estilo innovador e a súa estrutura non lineal, que reflicte o caos e a complexidade da vida. O uso do humor negro para abordar temas tan sombríos como a guerra e a morte achega unha perspectiva única e provoca unha reflexión sobre a repetición cíclica dos eventos humanos. Vonnegut lémbranos, como na canción de Yon Yonson que aparece na novela, que a historia parece condenada a repetirse eternamente:

"O meu nome é Yon Yonson.
Traballo en Wisconsin, nun serradoiro.
E cando vou pola rúa, a xente pregúntame:
‘Como te chamas?’
E eu respondo:
‘O meu nome é Yon Yonson.
Traballo en Wisconsin,...”

Este versos resumen de maneira incisiva a idea de que, a pesar das nosas accións e sufrimentos, a historia e a humanidade parecen atrapadas nun ciclo interminable de repetición. A novela plantea preguntas inquietantes sobre a capacidade de cambiar o noso destino e a natureza da existencia, deixando ao lector cun sentimento ambivalente: unha mestura de reflexión filosófica e pesimismo respecto á posibilidade dun cambio real no tecido da historia. "Matadero Cinco" non só é unha lectura rápida e envolvente, senón unha provocadora meditación sobre a inevitabilidade do sufrimento e a natureza cíclica da vida.


Achegueime a “El asesino de la montaña” con curiosidade, influído polas boas críticas e o seu éxito en vendas, aínda que facía tempo que deixara de ler thrillers. Buscaba algo entretido para o verán e decidín darlle unha oportunidade.

Desde o principio, a trama atrapoume. A protagonista, Leonore Asker, é un personaxe complexo e fascinante (en ocasións lembrábame a Lisbeth Salander da triloxía Millennium). A súa historia persoal, revelada pouco a pouco, engade profundidade ao relato. Aínda que ao inicio o seu novo posto na Unidade de Casos Perdidos parece unha humillación, axiña convértese no epicentro dunha investigación moito máis escura e perigosa do que parecía.

O autor manexa hábilmente os xiros argumentais, mantendo a tensión en todo momento. A pesar de que o lector sabe máis que a policía, a identidade do asasino segue sendo un misterio ata o final. Incluso, nun momento, o autor tenta enganar ao lector, aumentando a incerteza case ao peche da trama. Gustoume como se van revelando detalles a través de flashbacks, que nos permiten entender mellor a mente do asasino sen desvelar a súa identidade.

Aínda que a trama principal é complexa, o que realmente enriqueceu a lectura para min foron os personaxes, especialmente Leonore e Martin Hill, un experto en exploración urbana que engade un toque orixinal á historia.

En resumo, “El asesino de la montaña” é un thriller á altura do mellor thriller nórdico, cunha narrativa absorbente que mantén a intriga ata o final. É unha lectura que recomendaría a calquera que goce do xénero, ideal para aqueles lectores que busquen unha historia chea de misterio e suspense.




É a primeira novela de Murakami que leo. Ao eterno candidato ao Nobel nunca o lera e, despois de ler «Tokio Blues. Norwegian Wood», non podo máis que reprocharme non o ter feito antes. Esta obra, coa súa prosa impactante, deixoume unha profunda impresión.

Publicada en 1987, «Tokio Blues. Norwegian Wood» ofrece unha exploración profunda da xuventude, o amor e a melancolía no Xapón dos anos 60. A historia, narrada por Toru Watanabe, quen rememora a súa vida estudantil e a súa relación con dúas fascinantes mulleres, Naoko e Midori, establece un ton reflexivo e melancólico desde as primeiras páxinas.

A prosa de Murakami desprega cun ritmo pausado pero envolvente, levando ao lector por unha trama cargada de emocións complexas e momentos entrañables. A melancolía, usada como fío condutor, impregna a todos os personaxes, dotándoos dunha profundidade emocional extraordinaria. Un dos aspectos máis notables desta obra e que realmente me impresionou é a impecable prosa do autor, que te cautiva e te arrastra a formar parte da historia sen apenas decatarte. A novela brilla con momentos dunha beleza singular, citas memorables e escenas sensuais que se desenvolven cunha naturalidade sorprendente.
A obra é unha delicia, pois discorre sen présas, permitindo gozar da lectura, da trama e deixando unha impresión duradeira no lector. Unha auténtica beleza.

Murakami, como ben sinala o xornalista Rodrigo Fresán de El País, “produce adicción”. A súa narrativa ten algo de “hipnótico e opiáceo”, provocando numerosos efectos secundarios nos seus lectores. Esta novela é unha xoia literaria que debe ser apreciada por todos aqueles que buscan unha experiencia literaria enriquecedora e emotiva. Unha obra mestra que aborda aspectos profundamente humanos como a soidade e a melancolía, creando unha narrativa que deixa unha pegada imborrable en quen se somerxe nas súas páxinas.

Recoméndovos moito, moitísimo que a leades.





Mugares, unha parroquia do Concello de Toén, alberga un patrimonio histórico e cultural que sorprende a quen se anima a visitalo. Destacando, a Igrexa de Santa María de Mugares érguese coa súa planta rectangular e dimensións considerables. Este templo é un dos escasos exemplos de estilo renacentista na provincia. A súa fachada, o elemento máis notable, presenta unha porta de arco de medio punto formada por doelas e un frontón triangular sobre corpos separados. As dúas torres, de base cadrada e rematadas cunha cornixa sobresaínte, engaden un toque impoñente á estrutura. Xunto á igrexa, atópase a reitoral. Esta é unha edificación ao redor dun patio, de ampla planta e non moi elevada, con muros de cachotería con encintados, dúas portas de arco de medio punto formadas por doelas, unha delas flanqueada por dous escudos de talla regular. Esta reitoral atópase no medio do pobo, acompañada de construcións con aspectos interesantes propios da arquitectura rural galega.

Non moi lonxe, a Ermida das Angustias ofrece outra xoia arquitectónica. Coa súa planta rectangular e cuberta a dúas augas, distínguese por unha peculiaridade: a súa maior lonxitude transversal en comparación coa lonxitudinal. A entrada, cun nártex adosado tamén cuberto a dúas augas, e o seu campanario de arco de medio punto, todo iso construído en cachotería de granito, reflicten unha robustez e simplicidade encantadoras.

O carácter utilitario e ao mesmo tempo estético maniféstase na fonte pública de Mugares, un conxunto de lavandeira cunha fonte cuberta por unha bóveda de medio punto de doelas de granito, un deseño que protexe o espazo interior dun xeito elegante.

O pombal, situado na parte alta do pobo xunto aos hórreos, coa súa planta circular e muros de cachotería de granito revestidos de tella, engade outro toque tradicional ao entorno. Unha coroa de pedra bordea o perímetro baixo o tellado, destacando a súa autenticidade rústica.

Nesa mesma zona, os hórreos, uns en mellor estado que outros, demostran a enxeñosa arquitectura rural galega. Con estruturas de madeira, peches de táboas verticais e tellados de tella curva a dúas augas, estes hórreos sostéñense sobre pés rectos ou cachotes enteiros, conservando as prácticas agrícolas tradicionais da rexión.

Á marxe da riqueza patrimonial, Mugares tamén destaca polo seu Entroido, sen dúbida, unha das festividades máis vibrantes e asentadas do pobo. Este evento reviveu tres personaxes icónicas: os “Labardeiros”, as “Señoritas” e os “Mazarucos”. Os Labardeiros, sempre homes, e as Señoritas, sempre mulleres, desfilan xunto aos Mazarucos, monicreques vestidos coa roupa dos recentemente casados do ano que aínda non teñen fillos. O desfile comeza no local social e culmina nunha praza do casco antigo, onde todos os participantes e espectadores se congregan para bailar e celebrar nun ambiente de cor e tradición.

Mugares non só destaca pola súa riqueza arquitectónica, senón tamén por manter vivas as súas tradicións, ofrecendo unha ventá única ao pasado cultural de Galicia. Este pequeno pobo é un verdadeiro tesouro agochado que invita a ser descuberto e gozado en cada recuncho. Ademais, este lugar atópase moi preto de Ourense, a escasos 8 km, no veciño e interesante concello de Toén. 


ALDEA DE MUGARES






















IGREXA DE SANTA MARIA












RECTORAL DE MUGARES








ERMIDA DAS ANGUSTIAS









POMBAL DE MUGARES



CONXUNTO DE HÓRREOS




















oscuroabismo. Con la tecnología de Blogger.