Achegueime a “El asesino de la montaña” con curiosidade, influído polas boas críticas e o seu éxito en vendas, aínda que facía tempo que deixara de ler thrillers. Buscaba algo entretido para o verán e decidín darlle unha oportunidade.
Desde o principio, a trama atrapoume. A protagonista, Leonore Asker, é un personaxe complexo e fascinante (en ocasións lembrábame a Lisbeth Salander da triloxía Millennium). A súa historia persoal, revelada pouco a pouco, engade profundidade ao relato. Aínda que ao inicio o seu novo posto na Unidade de Casos Perdidos parece unha humillación, axiña convértese no epicentro dunha investigación moito máis escura e perigosa do que parecía.
O autor manexa hábilmente os xiros argumentais, mantendo a tensión en todo momento. A pesar de que o lector sabe máis que a policía, a identidade do asasino segue sendo un misterio ata o final. Incluso, nun momento, o autor tenta enganar ao lector, aumentando a incerteza case ao peche da trama. Gustoume como se van revelando detalles a través de flashbacks, que nos permiten entender mellor a mente do asasino sen desvelar a súa identidade.
Aínda que a trama principal é complexa, o que realmente enriqueceu a lectura para min foron os personaxes, especialmente Leonore e Martin Hill, un experto en exploración urbana que engade un toque orixinal á historia.
En resumo, “El asesino de la montaña” é un thriller á altura do mellor thriller nórdico, cunha narrativa absorbente que mantén a intriga ata o final. É unha lectura que recomendaría a calquera que goce do xénero, ideal para aqueles lectores que busquen unha historia chea de misterio e suspense.
