“Tristano muere” é un libro denso e complexo que require tempo e reflexión e que me gustou moito. A novela está centrada no monólogo dun ex-partisano que, no seu leito de morte, relata a súa vida a un escritor que o retratou nun libro anterior. A través deste relato, Tristano comparte as súas contradicións, remordementos e as decisións difíciles que tomou ao longo da súa vida.
A estrutura da novela resulta algo difícil de seguir (é un monólogo), xa que se presenta como un relato oral fragmentado, influenciado pola morfina que toma o protagonista. Isto fai que a lectura sexa ás veces confusa, pero tamén máis atractiva. Aínda que a historia de Tristano é persoal, tamén serve para reflexionar sobre a historia de Italia e Europa no século XX, cunha crítica ás contradicións da democracia e a guerra.
O que máis me gustou de “Tristano muere” é que non trata de dar respostas sinxelas, senón que invita a pensar e a dubidar. A novela non é optimista nin intenta dar respostas ao lector, senón que plantea preguntas sobre a vida e a historia, deixando un sentimento de incerteza. A pesar de que pode ser difícil de ler, a obra ten moita profundidade e ofrece unha visión crítica da política e da historia contemporánea, algo que me resultou moi interesante.
Nunca lera nada de Tabucchi, pero sen dúbida seguirei explorando a súa obra. O seu estilo único e a súa maneira de crear personaxes complexos impresionáronme, e Tristano morre é unha novela que, a pesar de ser difícil, déixame unha boa impresión
