Neste libro, a protagonista, Nuria, regresa ao seu lugar de orixe, un pobo andaluz que semella ter sucumbido aos estragos do tempo e do clima. Este espazo, que noutro tempo representaba unha escapatoria estival, convértese agora no escenario dun enfrontamento entre a poboación local, que loita contra as dificultades económicas e busca alternativas para sobrevivir, mentres os veraneantes da cidade insisten en preservar a paisaxe sen alteracións.
A enfermidade que ameaza os alcornoques, a “seca”, actúa como unha poderosa alegoría do desgaste moral dos personaxes. Nuria, egocéntrica e atrapada na súa amargura, é incapaz de fuxir dos seus propios fantasmas. O seu regreso non é máis que un intento frustrado de revivir un tempo xa perdido, un que se lle escapa mentres o pobo segue un curso de transformación que ela non pode aceptar. A “seca” non só afecta ás árbores, senón tamén á protagonista, cuxo baleiro emocional lle impide gozar do presente ou permitir que os demais o fagan.
Rodríguez, cunha prosa sobria e coidada, captura a decadencia tanto da contorna como das relacións humanas. A paisaxe que describe, aínda que evocadora, revela as cicatrices invisibles que deixa o paso do tempo. A través desta atmosfera de deterioro, a novela invita a unha profunda reflexión sobre a memoria, a perda e a resistencia das persoas, que, ao igual ca os alcornoques, levan as marcas do que lles foi arrebatado.
