É esta unha obra que combina a memoria persoal cun retrato da Barcelona dos anos 70. A través da morte da súa irmá Nela aos 21 anos, o autor inicia unha procura para comprender quen era e rescatarla dun esquecemento voluntario, unha especie de “damnatio memoriae” ao estilo da antiga Roma que se impuxo na súa familia. Nela, rebelde e curiosa, deixou o fogar aos 16 anos, atraída polos movementos políticos e culturais, pero tamén polas drogas, en especial a heroína, que comezou a circular antes da gran epidemia dos anos 80.
O libro non só narra a vida de Nela, senón que examina o contexto das drogas na España dos 70, cando moitos mozos descoñecían os riscos do seu consumo. A relación entre Nela e as drogas é un dos puntos máis impactantes do relato, xa que inicialmente se asume que morreu de sobredose, aínda que a historia revela outro desenlace. Nela é presentada como unha idealista, unha pioneira, reflexo dunha xeración que viviu un tempo de liberdade efémera nos últimos anos do franquismo.
Máis alá da historia persoal, Trejo traza un paralelismo entre a vida da súa irmá e o momento histórico de Barcelona. Aborda temas como a migración rural ás cidades, o choque entre os costumes tradicionais e as novas correntes culturais, as relación familiares e os cambios sociais que marcaron a transición cara á democracia.
O ton da obra é melancólico e está impregnado dunha sensación de resignación e dor. Trejo transmite a incerteza da súa procura, o que pode frustrar ao lector nalgúns momentos, pero reflicte fielmente o dó e a dificultade de atopar respostas. Nela 1979 non só rescata a memoria de Nela, senón que tamén pon en primeiro plano a unha xeración que quedou atrapada nun esquecemento voluntario, marcada polos cambios sociais e culturais dunha época turbulenta.
