Na web de turismodeourense.gal informase que "a igrexa da Santísima Trindade é unha das máis antigas que se conservan en Ourense. Orixinaria dos séculos XII e XIII, ao longo da súa historia experimentou numerosas modificacións. Destaca o seu portón de acceso desde a Praza da Trindade, cuxas figuras dan boa conta da historia do templo, ligado a un antigo hospital de peregrinos.

Como se indica en "Ourense no Tempo" desde o século IV d.c, a zona do Villar e as Burgas podíanse considerar o centro urbano, estando a "Abadía" da Trindade xusto no límite da vila, moi preto dás Portas dá Aíra e do Vilar, foi usada como necrópole, ata que a finais do século XII edificásese un "Complexo Hospitalario" formado pola abadía, a igrexa e hospital de peregrinos, e que posiblemente estivese vinculado á presenza de mananciais termais na zona

O Hospital estivo en pé até o ano 1862 en que foi demolido. A Abadía caeu sete anos máis tarde, en 1869, para permitir a apertura de lacalle Pelouriño (Colón) cara ao novo Xardín do Posío, (Rúa do Pai Feijoo).

A igrexa afortunadamente mantívose en pé e, como se indica en "Ourense non Tempo", "por casualidades do destino, o hospital de San Roque na Alameda, que foi a causa principal do decaimiento e desaparición do Hospital da Trindade, acabo contribuíndo a embelecer a entrada do atrio da igrexa en 1927". De feito a portada procede do antigo Hospital de San Roque (s. XVI), edificio que durante moitos anos ocupou o solar onde hoxe está Correos, na Alameda. De aí a representación do santo e o seu can Melampo. Posiblemente os outros dous personaxes, en senllos medallones, sexan dous famosos médicos da Antigüedad: Hipócrates e Galeno.

Trátase de igrexa é a máis antiga das que se conservan en Ourense: o seu atrio, no que pode verse un fermoso cruceiro de estilo plateresco (s. XV), foi construído sobre unha antiga necrópole romana.

Da fábrica orixinal aínda se aprecian o aspecto fortificado e algúns detalles románicos, aínda que a decoración da súa ábsida, con crestería gótico-flamígera, indícanos que foi reformada nos séculos XV e XVI. No seu exterior, dous torreóns cilíndricos confírenlle certo aire de fortaleza, algo que comparte coa Catedral. No interior, de planta basilical, resalta a capela maior poligonal e cuberta con bóvedas de crucería con claves profusamente decoradas. A nave longitudinal vai cuberta con bóveda falsa e dividida en tramos mediante arcos apuntados. Dous retablos barrocos nos laterais e un maior, do século XVI, na nave central conforman o conxunto escultórico, que se completa cunha pila de auga bendita geminada.

Esta igrexa, como dixemos anteriormente, a máis antiga de Ourense, é un téstigo do pasado da nosa cidade. Hai pouco máis dun ano levaron a cabo unha serie de traballos de rehabilitación que permitiu que arquitectos e restauradores fosen descubrindo algúns segredos que aínda garda, algúns retrincos da súa historia. Devanditos profesionais atopáronse cunha cornixa orixinal do século XII, ou os canlóns ara a evacuación da auga, co seu tres gárgolas intactas, ou os restos de pintura dunha antiga policromía xeométrica, que apareceron ao retirar os retos de marmolina que ocultaban a pedra da nave, etc.

"A cada paso atopámonos algo que nos sorprende, coma se a igrexa fose relatando en cada paso unha parte da súa historia", explicaba Enrique Velasco, un dos restauradores do conxunto, nunha entrevista que lle fixo o Faro de Vigo.

Recoméndovos que a visitedes, que gocedes da tranquilidade que existe en é lugar, unha tranquilidade que, sen dúbida, está asociada aos séculos de historia que alí se concentran.






 












Leave a Reply

oscuroabismo. Con la tecnología de Blogger.