Mosteiro de San Estebo de Ribas de Sil (4)

Este claustro fai referencia ao nove prelados da anterior lenda, tratándose en realidade do claustro Regular ou das Procesións. É o máis antigo e comunica directamente coa igrexa, despuntando desa primitiva fábrica románica, o seu corpo inferior con arquería sobre columnas xemelgas con capiteis do século XII e a bóveda de crucería reconstruída en 1722. Ademais completa este atractivo espazo, o corpo superior de estilo ojival (s. XVI), e uns rechamantes contrafuertes encostados aos muros, decorados con pináculos, gabletes e agullas en pedra de estilo gótico tardío. 

Gran parte do poder económico, a riqueza, e a fama que alcanzou o mosteiro de San Estevo na alta Idade Media debeuse ao nove bispos que, ao longo do século X, retiráronse a terminar alí a súa vida. Esta historia xa se menciona nun texto do século XI, aínda que son fontes moi posteriores, do século XVI, as que identifican a estes prelados e as súas dioceses: Ansurio e Vimarasio, de Ourense; Gonzalo Osorio e Froalengo, de Coimbra; Servando, Viliulfo e Pelayo, de Iria; Alfonso, de Astorga e Ourense; e Pedro, do que non se coñece a súa diocese. O mesmo documento indica que foron enterrados no coñecido como Claustro dos Bispos, o máis antigo do mosteiro, ata que a mediados do século XV foron trasladados á zona do altar maior da igrexa. Os aneis destes prelados gardáronse nunha arqueta de prata e foron venerados como reliquias.

As causas desta concentración de bispos neste lugar poden atoparse, nalgúns casos na fuxida que tiveron que facer desde as súas sedes debido á invasión musulmá, e noutros, seguramente na procura dunha vida allea aos valores da sociedade terreal, algo moi frecuente neste momento. As súas mitras aparecen reflectidas no escudo do mosteiro, que pode verse na monumental fachada renacentista que dá acceso ás dependencias monásticas.