A reunión no Ceres foi, unha vez máis, un deses encontros nos que nos analizamos ata o infinito e máis alá. Como hai sete días, volvemos xuntarnos arredor dunha mesa, pero esta vez cun xogo de cores que prometía revelar “profundos segredos” da nosa personalidade. Durante a semana, Raquel estivo “enganándonos”, coloreándonos de maneira “perversa”. O gran instrumento de autocoñecemento? Un “ral” de cores con só catro opcións: vermello, azul, verde e amarelo. Coma un parchís, máis ou menos. A cada un tócalle unha cor e despois é cuestión de ir tirando os dados.
O exercicio non podía ser máis revelador: cada cor significaba algo sobre nós, un diagnóstico exprés da nosa forma de ser. Mentres Raquel explicaba o funcionamento deste sistema infalible, eu mostraba certo escepticismo e resignación (típico dos azuis). De verdade podíase reducir a complexidade humana a catro cores? Pois parece que si. Palabra de Raquel, te alabamos, Señora.
Chegou a miña quenda. Raquel miroume, sentenciou con firmeza e sen dubidar: “Ti es azul.”
Azul. O veredicto caeu coma cando che entregaban as notas no colexio. É o que hai. Azul. E agora que? Significa que teño que vivir segundo o manual de instrucións do azul? Raquel, moi convencida, explicoume que o azul define ás persoas organizadas, analíticas, perfeccionistas… Vamos, un manual de instrucións ambulante. Pero eu, mentres escoitaba, pensaba noutras cousas: que o azul era a cor favorita do meu fillo, no azul da camiseta do primeiro equipo de fútbol no que xoguei, nos pitufos da miña infancia, no Kind of Blue de Miles Davis, na icónica foto da Terra vista dende o espazo, en Grace Kelly e o seu vestido en “Atrapa a un ladrón”… Todo isto era azul para min, pero parece que iso non contaba.
Non, hoxe pola mañá o azul non era iso. Hoxe o azul era unha desas etiquetas de psicoloxía que serven para clasificar as persoas en categorías cómodas e facilmente arquivables. Porque claro, etiquetar é fundamental para o autocoñecemento, igual que os códigos de cores para un pintor ou un barnizador.
E aquí estou, etiquetado. Como se me acabasen de colgar unha desas etiquetas de plástico que levan as roupas do Zara. Porque, segundo parece, son metódico. Pois si, un pouco. Busco os meus obxectivos de maneira directa? Non sempre, ás veces prefiro usar a porta traseira ou directamente un pasadizo secreto. Son introvertido? Bueno, se por introvertido entendemos que me gusta estar só pero tamén desfruto da xente interesante, pois vale. Azul serei.
Así que acepto ser azul. Pero non un azul estático e perfecto, senón un azul que ás veces se desgasta, se apaga ou se volve escuro.
Grazas, Raquel. Saúdos dun pitufo.
