Este libro de Marguerite Duras, unha das escritoras máis icónicas do século XX, é unha despedida literaria íntima e conmovedora. Cun estilo fragmentado e poético, Duras reflexiona sobre a escrita, o amor e a morte. “Parece ser que teño talento. Agora xa me afixen”, di sobre o seu oficio, asumíndoo coa naturalidade de quen xa non precisa explicacións. O seu amor por Yann Andréa tradúcese na urxencia de permanecer: “Amareite ata a miña morte. Vou tentar non morrer demasiado cedo”. Pero se o amor se esvae, queda a literatura: “Encamíñaste alí, directamente cara á soidade. Eu, non, teño os libros”. Este último testemuño de Duras é un legado breve pero poderoso, unha lectura para quen busca a verdade absoluta na literatura.
