Acabo de ler esta novela, unha das novelas de misterio máis icónicas da literatura. Non é casualidade que autores como Pérez-Reverte a sitúen entre os cumios do xénero xunto con “O asasinato de Roger Ackroyd” de Agatha Christie e “Os crimes da rúa Morgue” de Edgar Allan Poe.

Máis alá do seu innegable valor dentro da novela negra clásica, este libro é unha mestura perfecta de misterio e terror, cunha atmosfera inqueda que che atrapa desde o primeiro momento. A ambientación nos páramos de Devonshire, envoltos en néboa e supersticións, crea un escenario ideal para a intriga.

A presencia de Sherlock Holmes confirma o carisma inesgotable deste personaxe. Aínda que durante boa parte da novela a investigación recae no doutor Watson, a presenza do detective é constante e, como sempre, a súa brillantez acaba impoñéndose no desenlace.

É unha obra impecablemente escrita, cun ritmo áxil e unha elegancia clásica que lembra á literatura de aventuras que moitos liamos na adolescencia. Unha historia que, a pesar do tempo transcorrido desde a súa publicación en 1902, segue sendo unha auténtica gozada.


#boaslecturas #lecturasangel2025

“Otra vida por vivir” de Theodor Kallifatides é unha obra que deslumbra pola súa honestidade, a súa profundidade e a súa beleza. A través dunha narración aparentemente errática, pero que pouco a pouco se centra nos grandes temas da existencia, o autor ofrécenos unha meditación persoal sobre a literatura, a emigración, a identidade e o paso do tempo. É un libro que, sen artificios nin piruetas retóricas, consegue conmover e facer reflexionar cunha claridade admirable.

Kallifatides introdúcenos no seu propio dilema: a perda do seu espazo de escritura e a súa loita interna coa creación literaria, que o leva a cuestionarse se aínda ten algo que dicir. A escritura, que sempre fora o seu refuxio, de súpeto convértese nun reto. Pero máis aló da súa crise persoal, o autor abre o abano a cuestións universais: a democracia e as súas paradoxas, a liberdade de expresión e os seus límites, o desarraigamento do emigrante e a añoranza dun fogar que xa non existe. A súa visión é sabia, ás veces nostálxica, pero sempre lúcida e profundamente humana.

Un dos aspectos máis fascinantes do libro é a maneira en que Kallifatides reflexiona sobre a lingua. Despois de décadas escribindo en sueco, regresa ao grego para escribir esta obra, pechando así un círculo vital e literario. Esa decisión permítelle explorar con maior profundidade o peso da memoria e a pertenza. Os seus recordos da infancia en Grecia, a hospitalidade da súa xente, o contraste coa Europa actual e a transformación da pobreza en algo deshumanizado e repulsivo interpelan e obrígannos a mirar o mundo con outros ollos.

O libro tamén deslumbra pola súa capacidade de formular preguntas esenciais sen necesidade de dar respostas pechadas. Como envellecemos dignamente? Como conciliamos a nosa identidade cos cambios do mundo? Que significa realmente a liberdade? Na súa reflexión sobre a democracia, Kallifatides advirte con claridade sobre os seus riscos: as liberdades poden autodestruírse se non se exercen con responsabilidade. E nunha época onde a liberdade de expresión parece reducirse ao dereito a ofender, recórdanos que a verdadeira comunicación require respecto e escoita mutua.

Ao longo da obra, hai unha presenza discreta pero fundamental: a súa esposa. Ela representa o apoio incondicional, o espazo compartido, o amor que sostén sen asfixiar. É un testemuño silencioso do que significa construír unha vida en parella ao longo dos anos.

En definitiva, “Otra vida por vivir” é un libro precioso. O seu delicado arco narrativo, o seu ton pausado pero intenso, e a súa mestura de reflexión, memoria e compromiso convérteno nunha xoia literaria. Kallifatides ofrécenos unha clase maxistral sobre a existencia, o desarraigamento e a busca de sentido, sen solemnidade nin grandilocuencia, pero cunha fondura que deixa pegada. Unha lectura moi asconsellable.