Hai uns días, mentres gozaba dun café en Penelas, contemplei como a igrexa de San Vicente erguíase con orgullo no alto. Animado decidinme visitar a igrexa, a cal se atopa en Aldea dá Costa, aproveitando que o atardecer se presentaba encantador, bañado por unha luz perfecta. Ao chegar, todo irradiaba unha maxia especial: a paisaxe, a igrexa, a reitoral e, sobre todo, a inmensa quietude que o envolvía todo. Era un atardecer frío e despexado, cun sol que pronto se ocultaría e que asolagaba cunha atmosfera especial toda a contorna. Como mencionei anteriormente, tanto a igrexa como a reitoral atópanse na Aldea dá Costa (Paderne de Allariz), un pequeno grupo de casas que buscan illarse das présas, do ruído e das multitudes.
A Igrexa de San Vicente de Coucieiro é un templo de planta rectangular con cuberta a dúas augas, construído en perpiaño granítico perfectamente labrado e escuadrado. A súa fachada principal exhibe unha porta de acceso adornada baixo un arco de medio punto, seguida en altura por un óculo de grandes dimensións que alberga unha cruz puntiaguda calada en cristal. Sobre o óculo elévase a espadana, unha peza de dobre ollo coroada por pináculos que flanquean unha sorprendente áncora pétrica coroada por unha cruz latina sen figuración. Esta inusual espadana foi modificada parcialmente hai aproximadamente dous séculos (1815).
Xunto a ela atópase a Reitoral de San Vicente de Coucieiro, un edificio en estado ruinoso de planta rectangular e cuberta a dúas augas. A súa fachada está composta por cachotería de granito da modalidade de opus incertum, encintada en cal, o que xera un fermoso contraste estético. Esta vivenda comunícase directamente co atrio do templo e coa rúa, neste último caso a través dun portalón cuberto separado da casa por un patio. Na súa fachada oeste, a vivenda presenta un balcón amplamente desenvolvido ao que se accede mediante escaleiras dun só tramo labradas en pedra. A reitoral está illada da veciñanza mediante un alto muro de 2.5 metros de altura construído en opus vittatum.
