 |
Estabamos coa cuarta ou quinta gran tormenta dos últimos días. Nos informativos a etiquetaban como "ciclogénesis explosiva". O caso é que tiña que asistir a Santiago de Compostela para unha reunión importante segundo o que me dixo a xerente da agrupación industrial. Na orde do día expúñanse varios temas como a ampliación do ámbito de actuación territorial e a cobertura, dentro da agrupación industrial, doutros ámbitos de negocio. Estupideces que me hacian lembrar o que oía no pobo dos meus avós cando era un criou "o que moito abraza pouco aperta"
Bueno, o caso é que chovía con ganas e xunto cos fortes refachos de vento, o percorrido pola autoestrada non podía ser en grao sumo desagradable. E se a iso sumábaselle o feito das ditosas chaves que me traían tolo desde o medio día, peor aínda. Perdera as miñas chaves, todas as chaves. Adoitaba portar un pesado e esaxerado feixe de chaves: as chaves de casa, as do portal, as do garaxe, as da oficina, as do portón da nave e mesmo algunha máis que creou que na miña vida utilice. E o que me jodia, á parte de non atopalas, ou perdelas segundo as versións, era como puidera ser que isto ocorrese
Seguía indo pola autoestrada mentres a choiva era cada ve máis intensa e a miña cabeza está máis pendente en lembrar o día e o que habia feito e onde fora que de conducir. Buscaba o momento e o lugar onde podían estar as miñas putas chaves.
Como todos os días esperteime ás sete e media da mañá. Oíase chover na rúa. Ese día, despois de afeitarme e ducharme, almorzara en casa. Saín ás oito e cuarto, coas chaves, e baixe á primeira planta do garaxe onde teño o coche. A miña praza de garaxe está pechada, pechada con persiana con chave. Seguindo coa secuencia dos feitos, abrín a persiana para sacar o coche, depositando no asento traseiro o chaquetón e o bolso onde levo papeis da empresa. Pechei a persiana e lle día ao pulsador que abre a porta que me permitiu saír á rúa.
Has fai catro días, onde agora esta ese pulsador, antes había unha fechadura a cal mediante unha chave, outra das que ían na miña llavero, abría a porta.
Saín para a empresa sita no polígono sen pararme en ningún lugar. Cando chegue estaba aberto o portón da zona onde entran e saen as mercadorías, por onde e entran os vehículos. Por ese motivo e aproveitando que estaba aberto accedín por alí no canto de por a entrada principal, que é por onde habitualmente fágoo. A única maneira de acceder por este lugar é que che abran desde o interior ou con chave. Outra das que perdín.
Indicar que adoito levar o "pesado llavero", agora mesmo "o pesado e perdido llavero" xunto con outro onde unicamente colga a chave do coche.
Estiven toda a mañá na oficina colgado do teléfono e con papeis. O único momento que saín de alí foi cun compañeiro para tomar café. Cando baixabamos pola escaleira lembrei que ía sen chave. Díxenlle que me esperase no coche que subía a por elas ao que me contesto que non me preocupase que as levaba el. Tomamos un café rápido para volver meter a cabeza entre papeis.
Teño o costume de deixar as chaves e os dous móbiles encima da miña mesa. Tamén teño o costume, sobre todo os teléfonos, e tamén as chaves aínda que menos, de cambiar a súa posición segundo váianme ou non molestando. O caso é que non lembro especialmente o que as miñas chaves estorbásenme cousa que si me paso cos teléfonos.
Estiven, como veño contando, movendo papeis con #certo #estrés ata as doce e dez. Esa foi, minuto arriba, minuto abaixo, cando saín da oficina pois tiña cita no médico ás doce. Xa se que era tarde, pero xa daba por descontado un certo atraso no centro de saúde.
Saín, como adoita ser costume no meu, con todo nas mans: o chaquetón, a carteira, os móbiles, as chaves,... Polo menos, pensándoo agora, as do coche. Ademais portaba unha caixa para deixar a un cliente de camiño á reunión da tarde. Está metina no maleteiro. Cando quixen abrir este caéronseme as chaves ao chan. Recollinas, carge todo, subinme e saín disparado cara ao médico.
Non tarde en chegar. Aparquei xusto diante e baixeime. Chegue con media hora de atraso e, tal como calculara, tan pronto me sentei na sala de espera, aos tres minutos, chamáronme. Tres cuartos de hora despois saín en dirección cara á miña casa non sen antes determe na casa dos meus pais para saudalos. Tamén neste caso baixei coas chaves do coche nada máis. Pechei o vehículo e pase dez minutos, o tempo xusto para preguntar como estaban e para dar uns cuantos bicos.
De alí funme á miña casa e foi nese momento, cando quixen entrar no garaxe, cando me dei conta da ausencia das putas chaves. Primeiro, pensei que se me caeron ao chan. Nada, no chan non estaban. Chame á oficina por si mas deixou no despacho. Nada, alí non había nin rastro. Lles pedi que baixasen onde tiven aparcado o coche por si estaban no chan. Nada, tampouco. E se, caésenme no garaxe. Grazas a un veciño puiden entrar. No chan nada. Ademais, a persiana da miña praza de garaxe estaba pechada con chave, cousa que non afago facer, e que polo menos demostra que ata aquel momento tíñanas no meu poder
Estaba a chegar a Santiago e, mentalmente, repetía ese percorrido unha e outra vez. Casa, garaxe, aparcamento, oficina, aparcamento, centro de saúde, casa. Unha e outra vez, unha e outra vez e non lograba encntrar nin o lugar nin o momento en que perdín as chaves. Puido ser despois de pechar a porta do garaxe. Puido ser cando carge o maleteiro do meu coche. Non sei
Poida que o luns aparezan dentro dun caixón ou que veña San Cucufato coas chaves e con cara de amigo pedindo por favor que non lle toque os collóns.
Non se, pero isto de non atopar sentido ás cousas, e xa se que se ptrata dunha perdida...e a molesta insistencia dunha choiva que seguia caendo cando xa circulaba por Santiago me estáaban facendo perder os nervios, e xa me chegou o que perdín por hoxe.
