O 2 de abril de 2025 pode pasar á historia como un punto de inflexión na economía global. Ese día, o presidente dos Estados Unidos, Donald J. Trump, asinou unha orde executiva que impón un arancel do 60% ás importacións procedentes de China e dun 10% ao resto do mundo. A medida, xa anunciada  e con entrada en vigor inmediata, non é un episodio illado nin unha excentricidade populista máis no seu repertorio. É, en realidade, a culminación dunha estratexia que leva anos xestándose: o abandono formal e decidido do modelo globalizador que rexía o mundo desde os anos noventa. Con esta decisión, Trump consagra un novo paradigma: o comercio internacional xa non é un espazo de cooperación, senón un campo de confrontación. E os Estados Unidos xa non son o garante da orde comercial, senón o seu principal revisor. 

Esta doutrina non xorde da nada. Desde a súa primeira campaña presidencial en 2016, Trump fixo do rexeitamento ao libre comercio unha bandeira política. Denunciou os tratados multilaterais como prexudiciais para os traballadores estadounidenses, acusou a China de prácticas desleais e prometeu “recuperar” o músculo industrial do país. No seu primeiro mandato, xa deu mostras deste xiro proteccionista: retirouse do Acordo Transpacífico, renegociou o NAFTA (reconvertido no USMCA), impuxo aranceis ao aceiro e ao aluminio e paralizou o funcionamento do Órgano de Apelación da OMC. Pero agora, no seu segundo mandato, o discurso evolucionou cara a unha lóxica máis estrutural, máis radical e tamén máis perigosa: o comercio convértese nunha arma estratéxica, non nunha ferramenta de prosperidade compartida. 

Trump entendeu mellor ca moitos líderes contemporáneos a natureza cambiante do poder global. Nun mundo onde a interdependencia se percibe cada vez máis como unha debilidade —e non como unha fonte de estabilidade—, controlar o acceso a bens estratéxicos, limitar a dependencia de cadeas de subministración externas e condicionar o comercio a obxectivos políticos concretos convertéronse en instrumentos de poder máis eficaces ca calquera tratado ou cume diplomático. Os seus aranceis non buscan só protexer industrias nacionais; pretenden alterar os incentivos globais, redirixir investimentos, forzar relocalizacións e, sobre todo, lembrar ao mundo que a supremacía económica segue sendo un compoñente esencial da hexemonía estadounidense. 

O golpe a China é brutal, pero coherente coa narrativa xeopolítica que Trump leva anos articulando: a competencia entre Washington e Pequín non é só comercial, senón sistémica. Para el, China representa unha ameaza existencial para o liderado estadounidense, e calquera concesión económica é, en última instancia, unha cesión de soberanía. Ao impoñer un arancel do 60% ás importacións chinesas, non só pretende encarecer os produtos asiáticos e frear a súa penetración no mercado estadounidense; tamén quere disuadir as multinacionais de investir alí, obrigalas a reconfigurar as súas cadeas de subministración e acelerar a desconexión económica (o famoso decoupling) que xa comezara timidamente coa administración Biden. 

Pero a medida que afecta ao resto do mundo —un 10% de arancel xeneralizado, incluídos os aliados tradicionais— é aínda máis reveladora. Envía unha mensaxe clara: ninguén queda exento. Xa non existen socios preferentes, nin aliados económicos por defecto. Europa, América Latina, Xapón, Corea do Sur, Canadá: todos pasan a ser considerados rivais potenciais na competencia industrial e comercial. Acabouse a idea dun Occidente unido por valores e regras compartidas. Para Trump, a economía é un xogo de suma cero, e a política comercial debe servir intereses concretos, non ideais abstractos. 

Esta visión representa unha ruptura drástica cos principios que rexeron o comercio internacional desde a posguerra. Durante máis de sete décadas, os Estados Unidos foron o arquitecto e garante do sistema multilateral de comercio. Desde Bretton Woods ata a creación da OMC, Washington defendeu a apertura de mercados, a redución de barreiras e a expansión das cadeas globais de valor como mecanismos de crecemento mutuo, estabilidade xeopolítica e proxección de influencia. Ese consenso liberal —por imperfecto que fose— permitiu un período de expansión económica sen precedentes, sacou a centos de millóns de persoas da pobreza e facilitou a integración de países emerxentes ao sistema global. 

Trump dinamitou ese consenso. E fíxoo cunha audacia que contrasta coa parálise doutros actores globais. Mentres Europa aínda debate sobre a súa autonomía estratéxica e discute as súas regras fiscais, os Estados Unidos impoñen novas regras de xogo sen pedir permiso. Mentres China trata de proxectar poder a través diversas iniciativas, Trump utiliza o comercio como castigo ou como premio segundo conveña aos seus intereses. É un modelo máis agresivo, máis imprevisible.

As implicacións para o resto do mundo son profundas. Europa, en particular, enfróntase a unha encrucillada. Durante anos, o proxecto europeo construíuse sobre a idea de interdependencia, de mercados abertos, de alianzas económicas como base da estabilidade política. Pero ese modelo hoxe está en crise. A dependencia enerxética de Rusia demostrou os riscos dunha apertura inxenua. A subordinación tecnolóxica fronte aos Estados Unidos e China evidencia a falta de soberanía industrial. E agora, o ataque comercial desde Washington confirma que a era do comercio como un espazo apolítico rematou. 

Se a Unión Europea non reacciona con rapidez, coherencia e ambición, corre o risco de quedar atrapada nunha posición de debilidade crónica. As respostas diplomáticas non abondan. Requírese política industrial activa, investimento masivo en sectores estratéxicos, defensa do mercado interno fronte a prácticas desleais, e —sobre todo— unha revisión profunda do seu papel na nova orde económica global. Non se trata de replicar o proteccionismo de Trump, senón de comprender que xa non chega con ser un bo alumno do multilateralismo. Nun mundo de comercio armado, a neutralidade non protexe, a pasividade non convence e a inxenuidade págase cara. 

Trump abriu unha caixa de Pandora que non se pechará facilmente. A súa visión do mundo —unha na que o poder económico se impón pola forza e non se negocia— pode ser rexeitada por moitos, pero xa está sendo replicada por outros. A India, baixo Modi, xa adopta políticas similares. O Brasil coquetea co nacionalismo produtivo. China reforza a súa autosuficiencia tecnolóxica. Mesmo países tradicionalmente abertos como Australia ou Canadá comezaron a blindar sectores clave. A lóxica da eficiencia foi desprazada pola lóxica da resiliencia. O comercio como cooperación foi substituído polo comercio como competencia feroz. 

A globalización non morreu de forma súbita. Foi erosionada pouco a pouco, por crises sucesivas, por guerras, pandemias, rupturas políticas. Pero Trump deulle o golpe final. Fíxoo con convicción, con poder e cunha visión clara —aínda que discutible— do futuro. Agora o mundo debe decidir se o segue, se o combate ou se tenta construír unha terceira vía. O que está claro é que, despois do 2 abril de 2025, xa nada volverá ser como antes. 

A frase é de María Jesús Montero, vicepresidenta do Goberno de España. Non foi un descoido nin unha mala interpretación, senón unha declaración explícita de desprezo cara a un dos piares fundamentais de calquera Estado de Dereito. Logo intentou matizar as súas palabras, como fai sempre que se ve acurralada, pero a mensaxe xa estaba lanzada. E era claro: a presunción de inocencia é un obstáculo que hai que sortear, un vestixio molesto que impide que a xustiza se dite en función de consignas e non de probas. 

Pero en democracia non se condena por conviccións nin por presións mediáticas. Condénase con probas, con feitos obxectivos que desmonten a presunción de inocencia, o dereito que protexe a todos, culpables e inocentes, da arbitrariedade e do abuso. Cando a única proba é un testemuño, este debe cumprir uns requisitos mínimos para que poida soster unha condena: ser verosímil, é dicir, lóxico, coherente e sen contradicións graves; non haber motivos de incribilidade subxectiva, é dicir, que non existan inimizades, intereses ocultos ou presións externas que fagan dubidar da súa sinceridade; e que o relato sexa persistente no tempo, sen cambios substanciais ao longo do proceso. Isto non é un capricho nin unha esixencia desmesurada, é a base dun xuízo xusto. 

O caso de Dani Alves demostrou como este principio fundamental se está a erosionar perigosamente. A primeira sentenza baseouse na declaración da vítima, a pesar de que existían probas que a contradicían. Ela dixo que non houbo felación, pero a análise forense atopou restos de ADN do acusado na súa boca. Describiu unha posición concreta durante a agresión que non coincidía coas pegadas dactilares atopadas na escena. As súas amigas falaron dun ambiente previo que as cámaras de seguridade desmentiron. A sentenza que agora o absolve non nega que a vítima puidese ter sufrido un ataque, senón que conclúe que o seu testemuño non supera o limiar probatorio necesario para condenar. Non se trata de “non crer nas mulleres”, senón de aplicar o dereito de forma rigorosa, sen excepcións, sen presións e sen manipulacións interesadas. 

Pero para Montero e o seu Goberno, isto é inaceptable. Non porque lles preocupe a Xustiza, senón porque a queren controlar. Levan anos sinalando xuíces, desacreditando tribunais e presionando os medios de comunicación para que repitan o seu relato sen fisuras. RTVE, o CIS, o INE, a Fiscalía… todas as institucións que puideron colonizar foron sometidas a unha estratexia de control absoluto. O Parlamento converteuse nunha ferramenta decorativa, reducindo a súa función a convalidar decretos-lei cos que o Executivo lexisla sen contrapesos. As leis cámbianse con descaro para protexer os aliados do Goberno, eliminando delitos, rebaixando penas ou concedendo indultos en función dos intereses políticos do momento. Neste contexto, a frase de Montero non é un exabrupto illado, senón un síntoma do deterioro institucional: o poder político xa non se conforma con influír na Xustiza, quere decidir directamente quen é culpable e quen é inocente. 

En calquera país serio, Montero tería dimitido ao instante. Pero na España de Sánchez, a responsabilidade política é un concepto en desuso. Ninguén dimite, ninguén rende contas, todo se xustifica con ataques á oposición ou coa burda manipulación dun electorado ao que se bombardea con discursos emocionais para que non preste atención á realidade. Cada día desmontase un pouco máis o sistema de equilibrios e garantías democráticas sen que pareza haber un freo. A independencia xudicial é un obstáculo, a liberdade de prensa é incómoda e o control do poder lexislativo é un trámite máis. 

E mentres o Goberno avanza na súa degradación institucional, o Partido Popular segue no seu encollemento crónico, máis preocupado por non ser asociado coa extrema dereita que por exercer unha oposición firme e efectiva. A súa tibieza e o seu medo á confrontación ideolóxica deixaron o campo libre a un Executivo que non dubida en arrasar con todo para manterse no poder. A democracia non só se perde pola acción de quen a erosiona, senón tamén pola inacción de quen a debería defender.

A vida difícil, de Sławomir Mrożek, é un libro que desarma. Non porque impoña unha gran densidade teórica ou porque esixa do lector un esforzo interpretativo desmesurado, senón porque a súa intelixencia é dunha claridade esmagadora. Mrożek non argumenta nin moraliza, non corrixe: expón. Presenta situacións absurdas nas que a linguaxe do poder e a lóxica do totalitarismo quedan espidos na súa ridiculez. O seu humor non é un alivio, senón unha trampa: un ri, pero a risa chega cunha incomodidade crecente. Unha risa que se manifesta ante situacións que non a merecen. 

Os contos son curtos, a miúdo brevísimos, pero precisos como un escalpelo. En A revolución, o protagonista abúrrese e decide transformar o seu mundo, pero o seu gran acto revolucionario non é máis que un cambio de mobles dentro do seu propio cuarto. Por un novo fútbol presenta unha sociedade na que o resultado de cada partido é fixado de antemán polo Estado para evitar a incerteza. A coexistencia mostra a estraña convivencia entre un párroco e o demo, onde o medo e a resignación se entrelazan ata volverse indistinguibles. E en Galeona, quizais o conto máis fermoso do libro, o que máis me gustou, Mrożek deixa caer unha frase que o resume todo: “O home busca os principios porque lle parece que cando os coñeza comprenderá algo”. 

Rin con este libro, pero tamén me inquietou. Divertiume, pero sobre todo fíxome pensar. Hai libros que abonda con lelos unha vez, e outros que hai que posuír. A vida difícil pertence á segunda categoría. Prestáronmo, pero xa decidín mercalo. Para relelo, para telo.