É a primeira novela de Murakami que leo. Ao eterno candidato ao Nobel nunca o lera e, despois de ler «Tokio Blues. Norwegian Wood», non podo máis que reprocharme non o ter feito antes. Esta obra, coa súa prosa impactante, deixoume unha profunda impresión.
Publicada en 1987, «Tokio Blues. Norwegian Wood» ofrece unha exploración profunda da xuventude, o amor e a melancolía no Xapón dos anos 60. A historia, narrada por Toru Watanabe, quen rememora a súa vida estudantil e a súa relación con dúas fascinantes mulleres, Naoko e Midori, establece un ton reflexivo e melancólico desde as primeiras páxinas.
A prosa de Murakami desprega cun ritmo pausado pero envolvente, levando ao lector por unha trama cargada de emocións complexas e momentos entrañables. A melancolía, usada como fío condutor, impregna a todos os personaxes, dotándoos dunha profundidade emocional extraordinaria. Un dos aspectos máis notables desta obra e que realmente me impresionou é a impecable prosa do autor, que te cautiva e te arrastra a formar parte da historia sen apenas decatarte. A novela brilla con momentos dunha beleza singular, citas memorables e escenas sensuais que se desenvolven cunha naturalidade sorprendente.
A obra é unha delicia, pois discorre sen présas, permitindo gozar da lectura, da trama e deixando unha impresión duradeira no lector. Unha auténtica beleza.
Murakami, como ben sinala o xornalista Rodrigo Fresán de El País, “produce adicción”. A súa narrativa ten algo de “hipnótico e opiáceo”, provocando numerosos efectos secundarios nos seus lectores. Esta novela é unha xoia literaria que debe ser apreciada por todos aqueles que buscan unha experiencia literaria enriquecedora e emotiva. Unha obra mestra que aborda aspectos profundamente humanos como a soidade e a melancolía, creando unha narrativa que deixa unha pegada imborrable en quen se somerxe nas súas páxinas.
Recoméndovos moito, moitísimo que a leades.
