Hai algo inquietante na forma en que Pedro Sánchez e o seu goberno fixeron política nestes anos. Non é só o que fan, senón como o fan. Non é só o que din, senón como o din. Sánchez converteuse nun prestidixitador político, un ilusionista que constrúe un relato mentres destrúe, ladrillo a ladrillo, as bases mesmas da democracia. E faino cun sorriso cínico, cunha man tendida mentres a outra desmantela os contrapesos institucionais, despreza os límites do poder e sementa unha división social que nos converte en inimigos uns dos outros.
O último truco deste mago político foi a proposta do PSOE de limitar as “accións xudiciais abusivas”, que, baixo o pretexto de evitar querelas infundadas, busca blindar ao propio Sánchez e ao seu entorno fronte ás múltiples sospeitas que os acosan. Ministros, exministros, familiares directos como a súa muller e o seu irmán, todos están no centro de escándalos que calquera goberno democrático afrontaría con transparencia e responsabilidade. Pero aquí non. Aquí lexislase para protexerse, para silenciar, para desactivar calquera ameaza xudicial futura.
Non é un caso illado. É un capítulo máis dunha novela negra na que o poder se exerce sen respecto polas regras do xogo, cun desprezo calculado cara ás institucións e un cinismo que non deixa espazo para o debate honesto. Vexamos o resto da trama.
A xustiza como inimiga
Desde o principio, Sánchez e o seu goberno identificaron o poder xudicial como un obstáculo, non como un piar do Estado. A reforma do Consello Xeral do Poder Xudicial (CGPJ) para limitar as súas competencias mentres non se renovaba a súa composición foi o primeiro movemento nesta dirección. Despois veu a presión sobre o Tribunal Constitucional, cunha reforma exprés deseñada para acelerar a elección de maxistrados afíns ao goberno. Todo isto envolto nunha narrativa que acusa os xuíces de parcialidade ideolóxica, deslexitimizándoos ante a cidadanía.
Pero a xoia da coroa foi o pacto cos independentistas cataláns para garantir a investidura de Sánchez. Aquí non houbo nin disimulo. Ofreceuse unha amnistía para os responsables do “procés” a cambio de votos, unha medida que non só vulnera a igualdade ante a lei, senón que lexitima a desobediencia institucional e desarma o Estado fronte a futuros desafíos secesionistas.
E neste xogo cos cataláns, un dos elementos máis escuros é o chamado “financiamento singular”. Baixo este termo escóndese un trato económico privilexiado que coloca a Cataluña nunha posición de vantaxe respecto ao resto das comunidades autónomas. Este acordo, claramente dirixido a satisfacer as demandas dos partidos independentistas, rompe o principio de igualdade entre os territorios. En España, con Sánchez de presidente, non todos somos iguais ante a lei nin no que respecta ao financiamento. A mensaxe é clara: os que atacan o conxunto do Estado, pero teñen os votos necesarios para presionar e chantaxear ao goberno, obteñen privilexios, mentres o resto da cidadanía queda relegada. O resto somos de segunda clase.
A polarización como estratexia
Mentres todo isto ocorre, Sánchez utilizou unha estratexia que resulta tan eficaz como perigosa: a polarización empregando a mentira (coma Trump). En lugar de gobernar para todos, fomentou o enfrontamento entre distintos sectores da sociedade, dividindo á cidadanía en bandos irreconciliables. Cada reforma, cada declaración, cada medida parece deseñada non só para resolver un problema, senón para xerar un inimigo, un “outro” ao que culpar.
A Lei de Memoria Democrática é un bo exemplo. O que podería ser unha ferramenta para a reconciliación histórica converteuse nun instrumento de confrontación, impoñendo unha visión ideolóxica que divide en lugar de unir.
E non esquezamos a Lei do “Só si é si”, un desastre lexislativo que permitiu a redución de condenas para agresores sexuais xa sentenciados. Lonxe de asumir responsabilidades, o goberno optou por culpar á oposición, aos xuíces, a calquera menos a si mesmo, aumentando aínda máis a crispación social.
A prensa como inimiga
Nun sistema democrático, a prensa é un contrapoder esencial. Pero para Sánchez e o seu equipo, os medios de comunicación críticos son inimigos aos que hai que sinalar e desacreditar. Desde os ataques directos a xornalistas ata a instrumentalización de RTVE e outros medios públicos, o goberno demostrou un desprezo alarmante pola liberdade de prensa.
O resultado é un clima de intimidación que erosiona un dos piares fundamentais da nosa sociedade. Porque cando os xornalistas temen informar e a cidadanía non confía nos medios, a democracia perde a súa capacidade de autorrevisión.
O decreto-lei como norma
Por se todo isto fose pouco, Sánchez converteu o decreto-lei na súa ferramenta favorita de goberno, evitando o debate parlamentario e os controis democráticos que deberían acompañar calquera decisión de calado. En lugar de consensuar, impón. En lugar de dialogar, decreta. A isto engádese o desprezo evidente ao Congreso, a cámara de representación de todos os españois, onde nunca responde ás preguntas da oposición e onde, a maioría das veces, insulta e despreza.
Unha democracia en risco
Todo isto lévanos a unha conclusión inquietante: Sánchez non está gobernando, está desmontando. Faino coa habilidade dun arquitecto ao revés, quitando unha viga aquí, un piar alá, ata que o edificio parece intacto pero está baleiro por dentro.
E faino mentindo. Mentindo sobre as súas intencións, mentindo sobre as consecuencias dos seus actos, mentindo sobre os problemas que afronta o país. Pero as mentiras non son o peor. O peor é a fractura que deixa tras de si, o enfrontamento entre cidadáns, o desprezo polas institucións, o ataque sistemático aos fundamentos da nosa sociedade.
Se non detemos esta deriva, se non recuperamos o respecto polas regras do xogo, pronto atoparémonos vivindo nunha democracia que só existe de nome. E entón, quizais, xa sexa demasiado tarde.
Este mércores, no primeiro acto conmemorativo da morte de Franco (aínda faltan 11 meses para os 50 anos do seu falecemento e dous anos para a chegada da democracia), Sánchez alertou de que “a ditadura pode volver ocorrer” e que “os que cantan as virtudes do autoritarismo queren que esquezamos estas cousas”. Non, non esquecemos. De feito, este texto non é máis que un humilde recordatorio de todo iso. Todo o que Sánchez está facendo contra o noso sistema democrático. #PSOE #PedroSanchez
