A IGREXA DE SAN PEDRO DE A MEZQUITA

by
No comments yet



No sur da provincia de Ourense, no concello da Merca, situado dentro da comarca de Celanova e Baixa Limia, escóndese unha das xoias mellor conservadas e máis representativas do románico galego: a igrexa de San Pedro de A Mezquita. A súa situación, a só uns 15 quilómetros da cidade de Ourense, permite un acceso doado dende autoestrada A-5 a Rante dirixímonos cara A Telelleira (Concello de Taboadela) e, a pouca distancia, a Mezquita donde toparemos este fermoso templo, que emerxe entre a paisaxe cunha dignidade austera e monumental. 

Contexto histórico

A orixe do lugar e da propia igrexa está estreitamente ligada ao mosteiro de Celanova, un dos centros monásticos máis influentes de Galicia na Alta e Plena Idade Media. Diversos documentos acreditan a pertenza desta zona ao dominio do cenobio celanovés, mediante múltiples doazóns que se sucederon ao longo do tempo. A máis antiga data do 10 de decembro do ano 989, cando un tal Vistrario ofreceu á comunidade monástica un casal situado “subtus Sancto Petro de Mezquita”, na zona denominada Bubale sub Castro Veives. No século XI, as doazóns continúan. En 1041, a condesa Toda entrega varias vilas, entre as que se menciona explicitamente “Sancto Petro de Mezquita”, e once anos despois, Pelayo Núñez doa a súa vila coa intención de ser enterrado alí. Estas referencias documentais testemuñan a importancia do lugar e a súa relación espiritual e administrativa co mosteiro de Celanova. 




Arquitectura exterior 

A igrexa é un magnífico exemplo do románico rural galego. Está composta por unha única nave rectangular que remata nunha cabeceira formada por un tramo recto e un ábside semicircular. Este tramo recto presenta unha maior altura e anchura respecto ao ábside, xerando un xogo de volumes que reforza a sensación de verticalidade do edificio. A verticalidade tamén se acentúa coa presenza de robustos contrafortes nos muros da nave e columnas adosadas no corpo absidal. 

Os accesos ao templo distribúense en tres portas: unha na fachada occidental e outras dúas nos muros laterais norte e sur. A iluminación natural chega a través de oito vans na nave e cinco na zona da cabeceira, incluídos os do tramo recto e do ábside. A torre do campanario, de aspecto achatado por mor da altura da nave, está situada no extremo sur da fachada occidental e rematada por un tellado a catro augas. 

A decoración escultórica no exterior é ampla e variada. Tanto os canzorros como as arquivoltas, capiteis e columnas presentan motivos xeométricos, vexetais e zoomorfos, que revelan unha complexidade e riqueza pouco habitual no románico do interior galego. Os vans do ábside, por exemplo, seguen un esquema moi coidado, con arquivoltas molduradas e columnas rematadas en capiteis decorados con follas, bólas e figuras de animais. A cornixa, sustentada en canzorros, remata con motivos como follas de col, volutas e entrelazados. 





A fachada occidental 

A fachada principal, como adoita acontecer no románico popular galego, está enmarcada por dous potentes contrafortes entre os cales se abre a portada. Esta está profusamente decorada e configúrase mediante un arco lixeiramente apuntado con tres arquivoltas, columnas lisas e columnas centrais entorchadas. As arquivoltas presentan un repertorio ornamental riquísimo: arquillos cegos, follas carnosas dispostas radialmente, perlas e tacos. O tímpano, monolítico, exhibe unha cruz co Cordero no seu centro, e nas súas esquinas unhas rosetas. Esta iconografía, de inspiración bizantina, mostra a conexión do románico galego con influencias artísticas que chegaron probablemente a través de modelos orientais. 

As enxutas desta portada acollen dúas figuras esculpidas: á esquerda, San Pedro, identificado pola chave que sostén, e á dereita, unha figura feminina que podería representar a Santa Ana, a Virxe María ou mesmo a Igrexa. Nos contrafortes, máis esculturas complementan o programa iconográfico: unha loba amamantando aos seus lobeznos, un animal depredador coa súa presa, e mesmo un guerreiro armado cunha lanza. 

Por riba da portada, á altura do segundo corpo da fachada, sitúanse dous vans: unha ventá con arquivolta sobre columnas e un rosetón. A súa decoración, novamente, mostra motivos vexetais e xeométricos dispostos con gran coidado estético. 









Os muros laterais 

Tanto o muro sur como o norte están divididos en tres tramos mediante contrafortes. Os vans están dispostos simetricamente e decorados con arquivoltas sobre columnas adosadas. Destacan os capiteis e os cimacios, cunha decoración variada que inclúe elementos vexetais, bolas, entrelazados e figuras de animais. A cornixa, como no resto do templo, está sustentada por canzorros tallados con motivos xeométricos e fitomorfos. 

As portas laterais tamén amosan tímpanos decorados: a do sur representa dous leóns apoiando as patas dianteiras nas almenas dun castelo, mentres que a do norte amosa un tímpano modificado, con elementos reaproveitados e decoración vexetal nos capiteis. 









O ábside

A cabeceira está formada polo tramo recto e o hemiciclo absidal, que se articula mediante columnas con capiteis decorados con follas, entrelazados e figuras animais. As ventás do ábside, tres en total, seguen un modelo uniforme, con arquivoltas molduradas, capiteis decorados e columnas de fuste liso sobre basas áticas. 

No tramo recto do presbiterio atópanse dúas ventás, unha moderna e outra antiga, en forma de óculo con celosía, ademais dunha credencia escavada no muro. O conxunto da cabeceira destaca tanto pola súa solidez estrutural como pola súa harmonía estética e riqueza ornamental. 



O interior 

No interior, a igrexa mantén a sinxeleza e sobriedade propias do románico, pero cunha clara intención monumental. A nave está cuberta por unha estrutura de madeira sustentada por dous grandes arcos diafragma lixeiramente apuntados, que descansan sobre columnas encastradas con capiteis decorados con motivos vexetais. Estes mesmos arcos serven para organizar o espazo interior, ao igual que o arco triunfal que dá acceso ao presbiterio. 

A bóveda do presbiterio componse dun tramo con bóveda nervada e outro con bóveda de forno. As nervaduras rematan en columnillas que conectan coas fiestras do ábside, seguindo unha liña de imposta en baquetilla. Os capiteis decorativos repiten motivos vexetais, destacando a presenza de follas picudas, volutas e bolas. As claves das bóvedas preséntanse con floróns e rosetas. 

O conxunto interior é iluminado por once vans en total, entre a nave e o ábside, e presenta escasa intervención moderna, salvo o acceso á sacristía e unha ventá no muro sur. 

Foto: Arteguías


Cronoloxía e influencias 

A construción do templo sitúase entre finais do século XII e o primeiro cuarto do XIII. Unha inscrición interior apunta ao ano 1172 (era Mccx), aínda que podería referirse a unha data algo posterior. Outras inscricións mencionan os anos 1254 e 1263 como momentos de doazóns para continuar ou finalizar a obra. 

Diversos elementos estilísticos e decorativos conectan esta igrexa co ámbito compostelán e co taller do Mestre Mateo, especialmente nos festóns de arquitos, as follas dispostas radialmente, os fustes entorchados e outros motivos típicos. Ao mesmo tempo, algúns detalles góticos, como os floróns e nervaduras, amosan a influencia do estilo cisterciense, moi presente na arquitectura galega do século XIII. 

Valor artístico 

A igrexa de San Pedro de A Mezquita constitúe un exemplo singular e excepcional do románico rural galego. A súa excelente conservación, a riqueza escultórica e a coidada organización estrutural fan deste templo unha peza de referencia dentro do patrimonio relixioso e artístico da provincia de Ourense. 




Fonte: ROMÁNICO DIGITAL


HAMNET (MAGGIE O’FARRELL)

by
No comments yet




Este libro sorprendeume por moitas razóns, pero a primeira, sen dúbida, é a forma en que está escrito. A prosa de Maggie O’Farrell é unha marabilla: contida, fermosa, brillante, precisa e, ao mesmo tempo, fondamente emotiva. Hai un talento evidente en cada liña, en cada parágrafo, que fai que o que conta, sen ser extraordinario a nivel argumental, se converta en algo profundamente conmovedor. Porque Hamnet non é unha novela de grandes xiros, nin cun argumento espectacular, nin con acontecementos inesperados ou tramas rebuscadas. É unha novela que fala do esencial, dos feitos propios da vida da maioría das persoas. E aí reside, precisamente, a súa grandeza.

A historia xira arredor dunha familia do século XVI e, aínda que o contexto histórico poida parecer afastado, o que se narra é completamente recoñecíbel para calquera: o amor, a perda, o medo, a maternidade, a familia, a fraxilidade do corpo, a forza do espírito, do amor. Non hai nada máis universal ca iso.

Agnes, a nai, é un personaxe fascinante. Misteriosa, conectada coa natureza, independente no pensamento. A súa relación cos fillos, especialmente cos xemelgos, está descrita cunha sensibilidade inmensa. Gustoume moito como se constrúe a súa figura mesmo antes de ser nai: como entende a súa vida, como se namora, como se forma esa parella nova coa que un empatiza desde o primeiro momento. E, claro, a traxedia, cando chega, fágao todo tremer.

Algo moi interesante desta novela é como, partindo do pouco que se sabe sobre a vida de Shakespeare, O’Farrell constrúe unha historia familiar íntima e poderosa. Nunca se menciona o seu nome, pero é evidente que o pai de Hamnet é el. O libro está cheo de referencias, de detalles biográficos, de momentos que imaxinan a parte humana detrás do xenio literario. É ficción, si, pero unha ficción que se alimenta deses pequenos retallos históricos, deses ocos na biografía do escritor que a autora enche cunha delicadeza e unha sensibilidade impresionantes.

Hai varios momentos que me quedaron gravados, que me emocionaron profundamente. Un deles é, sen dúbida, o intre no que Hamnet, ao ver a súa irmá Judith enferma (pola peste), se entrega sen dicilo, ofrécese á morte no seu lugar. Ese xesto silencioso, cheo de amor, ten unha forza inmensa. Pero tamén me impactou moito a escena do parto dos xemelgos, a fraxilidade coa que chegan ao mundo, esa loita inicial pola vida que case anticipa todo o que virá despois. E, por suposto, a morte de Hamnet. Está contada con contención, mais deixando ver unha dor inmensa, con delicadeza e cunha rabia non sempre contida. A dor, o baleiro que deixa, a desgarradura que supón para a nai, para as irmás, para o pai que chega tarde… todo iso está narrado cunha intensidade emocional tal que un queda completamente atravesado por esa desgraza.

O libro non remata aí: afonda no dó, na desesperanza, nese momento no que a vida perde o seu sentido. A nai, rota, xa non atopa razóns para seguir adiante. O pai, distante, tenta comprender o que perdeu. E as fillas, coa súa tenrura silenciosa, sosteñen algo do presente, como se lembrasen que, mesmo no medio da dor, a vida segue. Pero segue ferida, lenta, chea de fendas. O’Farrell retrata esa etapa cunha verdade que conmociona.

Hamnet é, sen dúbida, un dos mellores libros que lin neste último ano. Pola súa capacidade de emocionar sen caer no doado. Pola delicadeza coa que trata temas tan duros. Pola beleza do seu estilo. E porque, sen dicilo directamente, recórdanos que detrás de todos nós —mesmo das grandes figuras, mesmo de Shakespeare— hai unha familia, hai un neno perdido, hai unha nai que sofre. E iso, para min, faino aínda máis inesquecíbel.

“DESPEJADO” (CARYS DAVIES)

by
No comments yet


Veño de rematar Despejado, a novela de Carys Davies, e aínda estou baixo o efecto da súa delicadeza e fondura. Xa lera boas críticas antes de comezala, pero a verdade é que quedan curtas. É unha historia breve en extensión, si, pero inmensa en emoción, intensa no que suxire e poderosísima no que cala.

A trama xira arredor de dous descoñecidos: John Ferguson, un mozo presbítero enviado no ano 1843 a unha illa remota de Escocia para desafiuzar ao seu último habitante, e Ivar, ese habitante solitario que leva décadas vivindo en illamento voluntario. Cando John aparece inconsciente na praia tras un naufraxio, Ivar, sen saber quen é nin ao que vén, recólleo, coida del e dálle acubillo. A partir de aí, nace entre eles unha relación silenciosa, fráxil, pero profundamente humana.

Dende o primeiro momento, a novela consegue meterte nese mundo: sentes o vento, o frío, a humidade da pedra, a rudeza da paisaxe. Todo está contado cunha contención que emociona máis ca calquera exceso. Hai algo moi íntimo na maneira en que Davies nos leva a esa illa, a esa casa, a ese vínculo que se vai tecendo entre dous homes que apenas se entenden con palabras, pero que, sen embargo, comezan a recoñecerse a través dos xestos, da comida compartida, dos silencios.

Un dos fragmentos que máis me impresionou foi ese no que John empeza a cuestionar a súa fe, a súa moral, a súa misión. Séntese atrapado pola culpa, pola xenerosidade que recibiu de Ivar e que o desarma. Esa escena na cela do ermitán, coa meixela apoiada na pedra fría, preguntándose se fixo todo mal, pareceume devastadora pola súa honestidade. Porque aí está un dos grandes temas da novela: o tempo, o irreversible, a conciencia de un mesmo fronte ao outro.

E logo está Mary, a muller de John, que agarda en terra firme e cuxa chegada, cara ao final, introduce unha disxuntiva inesperada. A súa presenza abre un camiño novo, ou quizais péchao. O final, como debe ser nunha historia así, é aberto, suxestivo, mesmo doloroso, porque a relación que se construíu entre John e Ivar, sen artificios nin grandes xestos, parecía ter unha pureza case perfecta. Non necesitaban moito: quizais só mirarse, camiñar xuntos, compartir o lume. Ás veces, con iso abonda.

Despejado é un libro que, sen levantar a voz, di moito. Unha xoia narrativa, intensa, sobria, fermosísima, que deixa unha pegada fonda. Un lugar inhóspito convértese nun refuxio; dous homes que non se buscaban, atópanse. E o que xorde entre eles —o que nunca chega a nomearse de todo— é o que fai desta novela unha experiencia tan poderosa.

O dito: un libro precioso, sutil e fondamente humano.

“ EL HOMBRE EN BUSCA DE SENTIDO” (VIKTOR FRANKL)

by
No comments yet



O home en busca de sentido é moito máis ca un testemuño sobre os horrores vividos por Viktor Frankl nos campos de concentración durante a Segunda Guerra Mundial. Aínda que poida parecer que se trata doutro libro máis que relata o sucedido en Auschwitz e as condicións inhumanas que sufriron millóns de persoas, o verdadeiro valor desta obra reside no seu enfoque psicolóxico e existencial. Viktor Frankl, ademais de prisioneiro, era psiquiatra, e iso permitiulle observar e analizar como reaccionan os seres humanos cando son desposuídos de todo, mesmo da esperanza. Ás veces dá a sensación de que analiza a súa experiencia coma se fose un estudo psiquiátrico ou psicolóxico. 

O máis impactante do libro, para min, non é só a crueza dos feitos, senón a inmensa enteireza do autor para transformar esa experiencia nunha lección de vida; para extraer dela aprendizaxes que lle permiten sentirse digno, sentirse persoa. A medida que avanzamos na lectura, comprendemos que, mesmo no sufrimento máis extremo, o ser humano conserva a liberdade de elixir a súa actitude. Esa é, segundo Frankl, a última das liberdades humanas. 

“Cada home, mesmo baixo unhas condicións tan tráxicas, garda a liberdade interior de decidir quen quere ser —espiritualmente e mentalmente—, porque mesmo nesas circunstancias é capaz de conservar a dignidade de seguir sentindo como un ser humano.” 

Esa idea de que, pase o que pase, aínda podemos decidir como afrontalo é fondamente inspiradora. É unha premisa que nos define como seres humanos, que salienta o enorme potencial que temos, a nosa liberdade interior, e que se opón firmemente a calquera intento de deshumanización. 

Durante a lectura, é imposible non sentirse interpelado. Frankl non escribe só para contar a súa historia, senón para convidar ao lector a mirar dentro de si mesmo, a cuestionarse cal é o sentido da súa vida e como respondería ante unha situación límite. Ou, polo menos así o creo eu, tamén ante aquelas situacións máis cotiás. 

No libro, naturalmente, tamén se fala do medo, da deshumanización, da maldade, da desesperanza, da perda de futuro… pero tamén de pequenos xestos de humanidade que, no medio do horror, convértense en xigantescos. Lémbranos que sempre é posible elixir como afrontamos a adversidade. Como afrontamos a vida: sendo indecentes ou sendo decentes. 

Comecei a lectura esperando unha obra de referencia, un clásico cargado de ideas filosóficas. E aínda que moitos deses conceptos xa os coñecía ou xa reflexionara sobre eles, Frankl dálle un peso completamente distinto ao presentalos desde a experiencia directa da dor. Esa combinación entre o rigor intelectual e a vivencia íntima é o que converte este libro nun texto tan poderoso. 

É, sen dúbida, un libro que aclara moitas cousas. Non só polo que conta, senón polo que esperta. É unha obra que invita ao silencio, á introspección e a preguntarse polo verdadeiramente esencial. 

Recoméndoo, non como unha lectura de paso, senón como unha obra que debe lerse amodo, subliñando frases, respirando entre capítulos e permitindo que cada reflexión nos acompañe máis alá do momento de pechar o libro.


PATRIA (Fernando Aramburu)

by
No comments yet

 


Patria foi o terceiro libro que lemos no Club de Lectura a “Princesa Leía” (Ceres 1894), e xa o lera hai catro anos. Volver mergullarme nas súas páxinas foi un auténtico pracer. É deses libros imposibles de soltar, tanto pola historia como pola maneira que ten Aramburu de contar. Ten unha forma de narrar tan poderosa e tan próxima que o sitúa nun pedestal moi alto dentro dos escritores actuais do ámbito hispano.

O libro lévanos á vida dun pobo vasco fondamente marcado pola presenza de ETA. Nese contexto, dúas familias amigas vense de súpeto separadas por un feito tráxico: un dos fillos entra na banda, e o pai da outra familia é asasinado. O que me resulta especialmente impactante é como as nais de ambas familias afrontan esta nova realidade. Comparten trazos de carácter que reflicten unha sociedade cun matriarcado moi marcado, onde as decisións, as emocións e os silencios xiran ao seu redor. É coma se a tristura estivese sempre presente, pero ao mesmo tempo se negasen a deixarse arrastrar por ela para poder seguir adiante, aínda que teñan un fillo no cárcere ou perderan o seu marido.

Encantoume como cada personaxe ten a súa propia profundidade. Os fillos, por exemplo, teñen historias que poderían ser libros por si sós. Aínda que ETA é un tema amplamente coñecido, e lembro ben ver os atentados nas novas, Patria vai moito máis alá do conflito político. Formula temas que me resultan moi atractivos: a amizade, a procura da felicidade, a independencia (ás veces vivida de xeito tóxico), a presión familiar, o medo a pensar diferente, a romper co establecido.

Para min, o medo é o gran tema do libro. Todo está impregnado de medo: medo a falar, a pensar, a sentir, a amar, a ser feliz… ou a non selo. E Aramburu consegue transmitir todo iso cunha naturalidade incrible. Ler Patria é como estar nun bar de Bilbao, tomando un chiquito e escoitando dous veciños contar unha historia íntima, próxima, brutal.

É un libro moi recomendable. Esta foi a miña segunda lectura, e teño claro que non será a última.



Apagón eléctrico e acendido político: a crise que Sánchez converteu en relato

by
No comments yet


O 28 de abril, España quedou sen luz. Só foron cinco segundos, pero abondaron para que Pedro Sánchez acendera a súa enésima batalla política. Un apagón técnico, con causas identificadas por expertos e explicacións ofrecidas por Red Eléctrica, converteuse, da noite para a mañá, no novo episodio dun guión xa coñecido: o do líder que nunca asume, sempre sinala e transforma cada crise nunha guerra útil. Pedro Sánchez, na súa segunda comparecencia, dixo que non se coñecían as causas do apagón, pero xa sinalara os culpables: as operadoras privadas.

A secuencia é de manual. Prodúcese un fallo eléctrico a gran escala, sen treboadas, sen ciberataques, sen inimigos externos visibles. Segundo diversas opinións de expertos, todo apunta a unha causa técnica: unha sobretensión provocada por un exceso de produción de enerxía non firme —solar, basicamente— nun momento de baixa demanda. As instalacións fotovoltaicas, nun acto automático de autoprotección, desconéctanse da rede. Resultado: caída masiva da xeración e colapso momentáneo do sistema.

A causa? Un erro de planificación. Aquel día, o mix enerxético estaba desequilibrado: 18 GW de solar fronte a apenas 3,5 de hidráulica e 1,6 de gas. Ao día seguinte, con condicións similares, corrixiuse: reduciuse a solar e aumentouse a enerxía firme. Identificouse o erro. Axustouse o modelo. Fin do misterio técnico.

Pero o Goberno, e en particular Sánchez, decidiron non asumir esta explicación. Nin unha mención ao erro de planificación. Nin un recoñecemento de responsabilidade, malia que Red Eléctrica está baixo control público (a SEPI ten o 20 % e a súa presidenta, Beatriz Corredor, foi ministra socialista nomeada a dedo). No seu lugar, unha cortina de fume: ciberataques, sabotaxes, “alguén oculta algo”. O importante non era dar respostas, senón sementar sospeitas.

A comparecencia de Sánchez foi todo menos esclarecedora. Foi un exercicio de cinismo político: atacar sen asumir, desviar sen explicar, axitar sen resolver. En vez de aclarar que pasou, dedicouse a crear un inimigo: a sombra dunha ameaza dixital, útil para xustificar novos controis e distraer dunha realidade incómoda.

E en paralelo, outro fronte: o ataque implícito á enerxía nuclear. Sen probas, sen argumentos técnicos, pero en liña co seu discurso ideolóxico. Aínda que voces dentro do PSOE —e desde comunidades como Estremadura— piden reabrir o debate sobre a enerxía firme, Sánchez prefire aferrarse ao seu relato renovable, sen matices. Nin unha palabra sobre a incapacidade actual das enerxías non firmes para estabilizar a rede en tempo real. Nin palabra de mellorar a rede de distribución eléctrica da que viñan avisando expertos. Porque aquí o debate non é renovables si ou non, senón como xestionalas con responsabilidade. Pero iso esixe humildade técnica, non propaganda política.

E mentres tanto, hai consecuencias reais. Non só a incerteza nos fogares. Non só a parálise momentánea. Tres persoas morreron, como aconteceu en Taboadela, o meu concello. Unha delas dependía dun respirador que deixou de funcionar durante o apagón. Iso non é unha anécdota nin un susto: é unha traxedia.

España non precisa líderes que vexan inimigos en cada esquina. Precisa gobernantes que saiban xestionar, asumir e corrixir. O ocorrido o 28 de abril non foi unha conspiración: foi un erro. E o verdadeiramente preocupante é que, lonxe de aprender del, o Goberno decidiu convertelo en munición para a súa guerra política perpetua.

Porque se algo ten demostrado Pedro Sánchez, é que nunca desaproveita unha boa crise para reforzar o seu relato. Aínda que se apague a luz, el asegura que o foco siga sobre a súa versión. Aínda que o sistema colapse, o relato segue acendido.

Benvidos, unha vez máis, á España das crises útiles. #apagon #indecencia

“EL OLOR DEL BOSQUE” (Hélène Gestern)

by
No comments yet



“El olor del bosque” parte dunha premisa suxestiva: unha muller, Élisabeth Bathori, mergullada no dó, recibe un encargo que semella profesional, pero que a leva a unha viaxe moito máis íntima e transformadora. A través dun legado inesperado —cartas, un diario en clave, un álbum de fotografías e unha casa no campo— iníciase unha investigación que vai máis alá do histórico para se afondar no profundamente humano.

A novela entretece o pasado e o presente con habilidade: a vida de Alban de Willecot durante a Primeira Guerra Mundial, os seus sentimentos, medos e vínculos, despéganse ante Élisabeth, quen á súa vez confronta as súas propias perdas e preguntas existenciais. Esta conexión entre dous tempos dálle á obra unha riqueza narrativa innegable. 

Porén, malia o atractivo da proposta e as excelentes críticas que recibiu, “El olor del bosque” non acabou de convencerme do todo. Comecei a lectura con interese, seducido polo prantexamento inicial e pola maneira na que se introducen temas como o dó, a memoria, o amor ou a escrita. Pero a medida que avanzaba, a novela resultoume por momentos algo densa, e mesmo tediosa.

A estrutura de múltiples voces, os saltos temporais e as diversas tramas entrelazadas —que para algúns poden ser un gran acerto— non acabaron de atraparme por completo. Sentei que, se ben a novela busca reflectir os ecos do pasado no presente, a historia se dispersa en exceso e perde forza nalgúns treitos.

Iso si, recoñezo o valor literario da obra: a importancia que lle dá á palabra escrita, tanto nas cartas como nos diarios, e a súa relación coa fotografía, outorgan unha dimensión artística e case filosófica ao relato. É unha obra que reflexiona sobre a memoria, o tempo e as pegadas que a guerra deixa nas persoas.

En resumo, “El olor del bosque” é unha novela ambiciosa, complexa e moi coidada, que aborda grandes temas con sensibilidade. Aínda así, a nivel persoal, non logrou emocionarme nin engancharme como esperaba.

Trump: 2 de abril de 2025

by
No comments yet


O 2 de abril de 2025 pode pasar á historia como un punto de inflexión na economía global. Ese día, o presidente dos Estados Unidos, Donald J. Trump, asinou unha orde executiva que impón un arancel do 60% ás importacións procedentes de China e dun 10% ao resto do mundo. A medida, xa anunciada  e con entrada en vigor inmediata, non é un episodio illado nin unha excentricidade populista máis no seu repertorio. É, en realidade, a culminación dunha estratexia que leva anos xestándose: o abandono formal e decidido do modelo globalizador que rexía o mundo desde os anos noventa. Con esta decisión, Trump consagra un novo paradigma: o comercio internacional xa non é un espazo de cooperación, senón un campo de confrontación. E os Estados Unidos xa non son o garante da orde comercial, senón o seu principal revisor. 

Esta doutrina non xorde da nada. Desde a súa primeira campaña presidencial en 2016, Trump fixo do rexeitamento ao libre comercio unha bandeira política. Denunciou os tratados multilaterais como prexudiciais para os traballadores estadounidenses, acusou a China de prácticas desleais e prometeu “recuperar” o músculo industrial do país. No seu primeiro mandato, xa deu mostras deste xiro proteccionista: retirouse do Acordo Transpacífico, renegociou o NAFTA (reconvertido no USMCA), impuxo aranceis ao aceiro e ao aluminio e paralizou o funcionamento do Órgano de Apelación da OMC. Pero agora, no seu segundo mandato, o discurso evolucionou cara a unha lóxica máis estrutural, máis radical e tamén máis perigosa: o comercio convértese nunha arma estratéxica, non nunha ferramenta de prosperidade compartida. 

Trump entendeu mellor ca moitos líderes contemporáneos a natureza cambiante do poder global. Nun mundo onde a interdependencia se percibe cada vez máis como unha debilidade —e non como unha fonte de estabilidade—, controlar o acceso a bens estratéxicos, limitar a dependencia de cadeas de subministración externas e condicionar o comercio a obxectivos políticos concretos convertéronse en instrumentos de poder máis eficaces ca calquera tratado ou cume diplomático. Os seus aranceis non buscan só protexer industrias nacionais; pretenden alterar os incentivos globais, redirixir investimentos, forzar relocalizacións e, sobre todo, lembrar ao mundo que a supremacía económica segue sendo un compoñente esencial da hexemonía estadounidense. 

O golpe a China é brutal, pero coherente coa narrativa xeopolítica que Trump leva anos articulando: a competencia entre Washington e Pequín non é só comercial, senón sistémica. Para el, China representa unha ameaza existencial para o liderado estadounidense, e calquera concesión económica é, en última instancia, unha cesión de soberanía. Ao impoñer un arancel do 60% ás importacións chinesas, non só pretende encarecer os produtos asiáticos e frear a súa penetración no mercado estadounidense; tamén quere disuadir as multinacionais de investir alí, obrigalas a reconfigurar as súas cadeas de subministración e acelerar a desconexión económica (o famoso decoupling) que xa comezara timidamente coa administración Biden. 

Pero a medida que afecta ao resto do mundo —un 10% de arancel xeneralizado, incluídos os aliados tradicionais— é aínda máis reveladora. Envía unha mensaxe clara: ninguén queda exento. Xa non existen socios preferentes, nin aliados económicos por defecto. Europa, América Latina, Xapón, Corea do Sur, Canadá: todos pasan a ser considerados rivais potenciais na competencia industrial e comercial. Acabouse a idea dun Occidente unido por valores e regras compartidas. Para Trump, a economía é un xogo de suma cero, e a política comercial debe servir intereses concretos, non ideais abstractos. 

Esta visión representa unha ruptura drástica cos principios que rexeron o comercio internacional desde a posguerra. Durante máis de sete décadas, os Estados Unidos foron o arquitecto e garante do sistema multilateral de comercio. Desde Bretton Woods ata a creación da OMC, Washington defendeu a apertura de mercados, a redución de barreiras e a expansión das cadeas globais de valor como mecanismos de crecemento mutuo, estabilidade xeopolítica e proxección de influencia. Ese consenso liberal —por imperfecto que fose— permitiu un período de expansión económica sen precedentes, sacou a centos de millóns de persoas da pobreza e facilitou a integración de países emerxentes ao sistema global. 

Trump dinamitou ese consenso. E fíxoo cunha audacia que contrasta coa parálise doutros actores globais. Mentres Europa aínda debate sobre a súa autonomía estratéxica e discute as súas regras fiscais, os Estados Unidos impoñen novas regras de xogo sen pedir permiso. Mentres China trata de proxectar poder a través diversas iniciativas, Trump utiliza o comercio como castigo ou como premio segundo conveña aos seus intereses. É un modelo máis agresivo, máis imprevisible.

As implicacións para o resto do mundo son profundas. Europa, en particular, enfróntase a unha encrucillada. Durante anos, o proxecto europeo construíuse sobre a idea de interdependencia, de mercados abertos, de alianzas económicas como base da estabilidade política. Pero ese modelo hoxe está en crise. A dependencia enerxética de Rusia demostrou os riscos dunha apertura inxenua. A subordinación tecnolóxica fronte aos Estados Unidos e China evidencia a falta de soberanía industrial. E agora, o ataque comercial desde Washington confirma que a era do comercio como un espazo apolítico rematou. 

Se a Unión Europea non reacciona con rapidez, coherencia e ambición, corre o risco de quedar atrapada nunha posición de debilidade crónica. As respostas diplomáticas non abondan. Requírese política industrial activa, investimento masivo en sectores estratéxicos, defensa do mercado interno fronte a prácticas desleais, e —sobre todo— unha revisión profunda do seu papel na nova orde económica global. Non se trata de replicar o proteccionismo de Trump, senón de comprender que xa non chega con ser un bo alumno do multilateralismo. Nun mundo de comercio armado, a neutralidade non protexe, a pasividade non convence e a inxenuidade págase cara. 

Trump abriu unha caixa de Pandora que non se pechará facilmente. A súa visión do mundo —unha na que o poder económico se impón pola forza e non se negocia— pode ser rexeitada por moitos, pero xa está sendo replicada por outros. A India, baixo Modi, xa adopta políticas similares. O Brasil coquetea co nacionalismo produtivo. China reforza a súa autosuficiencia tecnolóxica. Mesmo países tradicionalmente abertos como Australia ou Canadá comezaron a blindar sectores clave. A lóxica da eficiencia foi desprazada pola lóxica da resiliencia. O comercio como cooperación foi substituído polo comercio como competencia feroz. 

A globalización non morreu de forma súbita. Foi erosionada pouco a pouco, por crises sucesivas, por guerras, pandemias, rupturas políticas. Pero Trump deulle o golpe final. Fíxoo con convicción, con poder e cunha visión clara —aínda que discutible— do futuro. Agora o mundo debe decidir se o segue, se o combate ou se tenta construír unha terceira vía. O que está claro é que, despois do 2 abril de 2025, xa nada volverá ser como antes. 

oscuroabismo. Con la tecnología de Blogger.