O 2 de abril de 2025 pode pasar á historia como un punto de inflexión na economía global. Ese día, o presidente dos Estados Unidos, Donald J. Trump, asinou unha orde executiva que impón un arancel do 60% ás importacións procedentes de China e dun 10% ao resto do mundo. A medida, xa anunciada  e con entrada en vigor inmediata, non é un episodio illado nin unha excentricidade populista máis no seu repertorio. É, en realidade, a culminación dunha estratexia que leva anos xestándose: o abandono formal e decidido do modelo globalizador que rexía o mundo desde os anos noventa. Con esta decisión, Trump consagra un novo paradigma: o comercio internacional xa non é un espazo de cooperación, senón un campo de confrontación. E os Estados Unidos xa non son o garante da orde comercial, senón o seu principal revisor. 

Esta doutrina non xorde da nada. Desde a súa primeira campaña presidencial en 2016, Trump fixo do rexeitamento ao libre comercio unha bandeira política. Denunciou os tratados multilaterais como prexudiciais para os traballadores estadounidenses, acusou a China de prácticas desleais e prometeu “recuperar” o músculo industrial do país. No seu primeiro mandato, xa deu mostras deste xiro proteccionista: retirouse do Acordo Transpacífico, renegociou o NAFTA (reconvertido no USMCA), impuxo aranceis ao aceiro e ao aluminio e paralizou o funcionamento do Órgano de Apelación da OMC. Pero agora, no seu segundo mandato, o discurso evolucionou cara a unha lóxica máis estrutural, máis radical e tamén máis perigosa: o comercio convértese nunha arma estratéxica, non nunha ferramenta de prosperidade compartida. 

Trump entendeu mellor ca moitos líderes contemporáneos a natureza cambiante do poder global. Nun mundo onde a interdependencia se percibe cada vez máis como unha debilidade —e non como unha fonte de estabilidade—, controlar o acceso a bens estratéxicos, limitar a dependencia de cadeas de subministración externas e condicionar o comercio a obxectivos políticos concretos convertéronse en instrumentos de poder máis eficaces ca calquera tratado ou cume diplomático. Os seus aranceis non buscan só protexer industrias nacionais; pretenden alterar os incentivos globais, redirixir investimentos, forzar relocalizacións e, sobre todo, lembrar ao mundo que a supremacía económica segue sendo un compoñente esencial da hexemonía estadounidense. 

O golpe a China é brutal, pero coherente coa narrativa xeopolítica que Trump leva anos articulando: a competencia entre Washington e Pequín non é só comercial, senón sistémica. Para el, China representa unha ameaza existencial para o liderado estadounidense, e calquera concesión económica é, en última instancia, unha cesión de soberanía. Ao impoñer un arancel do 60% ás importacións chinesas, non só pretende encarecer os produtos asiáticos e frear a súa penetración no mercado estadounidense; tamén quere disuadir as multinacionais de investir alí, obrigalas a reconfigurar as súas cadeas de subministración e acelerar a desconexión económica (o famoso decoupling) que xa comezara timidamente coa administración Biden. 

Pero a medida que afecta ao resto do mundo —un 10% de arancel xeneralizado, incluídos os aliados tradicionais— é aínda máis reveladora. Envía unha mensaxe clara: ninguén queda exento. Xa non existen socios preferentes, nin aliados económicos por defecto. Europa, América Latina, Xapón, Corea do Sur, Canadá: todos pasan a ser considerados rivais potenciais na competencia industrial e comercial. Acabouse a idea dun Occidente unido por valores e regras compartidas. Para Trump, a economía é un xogo de suma cero, e a política comercial debe servir intereses concretos, non ideais abstractos. 

Esta visión representa unha ruptura drástica cos principios que rexeron o comercio internacional desde a posguerra. Durante máis de sete décadas, os Estados Unidos foron o arquitecto e garante do sistema multilateral de comercio. Desde Bretton Woods ata a creación da OMC, Washington defendeu a apertura de mercados, a redución de barreiras e a expansión das cadeas globais de valor como mecanismos de crecemento mutuo, estabilidade xeopolítica e proxección de influencia. Ese consenso liberal —por imperfecto que fose— permitiu un período de expansión económica sen precedentes, sacou a centos de millóns de persoas da pobreza e facilitou a integración de países emerxentes ao sistema global. 

Trump dinamitou ese consenso. E fíxoo cunha audacia que contrasta coa parálise doutros actores globais. Mentres Europa aínda debate sobre a súa autonomía estratéxica e discute as súas regras fiscais, os Estados Unidos impoñen novas regras de xogo sen pedir permiso. Mentres China trata de proxectar poder a través diversas iniciativas, Trump utiliza o comercio como castigo ou como premio segundo conveña aos seus intereses. É un modelo máis agresivo, máis imprevisible.

As implicacións para o resto do mundo son profundas. Europa, en particular, enfróntase a unha encrucillada. Durante anos, o proxecto europeo construíuse sobre a idea de interdependencia, de mercados abertos, de alianzas económicas como base da estabilidade política. Pero ese modelo hoxe está en crise. A dependencia enerxética de Rusia demostrou os riscos dunha apertura inxenua. A subordinación tecnolóxica fronte aos Estados Unidos e China evidencia a falta de soberanía industrial. E agora, o ataque comercial desde Washington confirma que a era do comercio como un espazo apolítico rematou. 

Se a Unión Europea non reacciona con rapidez, coherencia e ambición, corre o risco de quedar atrapada nunha posición de debilidade crónica. As respostas diplomáticas non abondan. Requírese política industrial activa, investimento masivo en sectores estratéxicos, defensa do mercado interno fronte a prácticas desleais, e —sobre todo— unha revisión profunda do seu papel na nova orde económica global. Non se trata de replicar o proteccionismo de Trump, senón de comprender que xa non chega con ser un bo alumno do multilateralismo. Nun mundo de comercio armado, a neutralidade non protexe, a pasividade non convence e a inxenuidade págase cara. 

Trump abriu unha caixa de Pandora que non se pechará facilmente. A súa visión do mundo —unha na que o poder económico se impón pola forza e non se negocia— pode ser rexeitada por moitos, pero xa está sendo replicada por outros. A India, baixo Modi, xa adopta políticas similares. O Brasil coquetea co nacionalismo produtivo. China reforza a súa autosuficiencia tecnolóxica. Mesmo países tradicionalmente abertos como Australia ou Canadá comezaron a blindar sectores clave. A lóxica da eficiencia foi desprazada pola lóxica da resiliencia. O comercio como cooperación foi substituído polo comercio como competencia feroz. 

A globalización non morreu de forma súbita. Foi erosionada pouco a pouco, por crises sucesivas, por guerras, pandemias, rupturas políticas. Pero Trump deulle o golpe final. Fíxoo con convicción, con poder e cunha visión clara —aínda que discutible— do futuro. Agora o mundo debe decidir se o segue, se o combate ou se tenta construír unha terceira vía. O que está claro é que, despois do 2 abril de 2025, xa nada volverá ser como antes. 




“É unha vergoña que a presunción de inocencia estea por diante da denuncia das mulleres novas e valentes.”

A frase é de María Jesús Montero, vicepresidenta do Goberno de España. Non foi un descoido nin unha mala interpretación, senón unha declaración explícita de desprezo cara a un dos piares fundamentais de calquera Estado de Dereito. Logo intentou matizar as súas palabras, como fai sempre que se ve acurralada, pero a mensaxe xa estaba lanzada. E era claro: a presunción de inocencia é un obstáculo que hai que sortear, un vestixio molesto que impide que a xustiza se dite en función de consignas e non de probas. 

Pero en democracia non se condena por conviccións nin por presións mediáticas. Condénase con probas, con feitos obxectivos que desmonten a presunción de inocencia, o dereito que protexe a todos, culpables e inocentes, da arbitrariedade e do abuso. Cando a única proba é un testemuño, este debe cumprir uns requisitos mínimos para que poida soster unha condena: ser verosímil, é dicir, lóxico, coherente e sen contradicións graves; non haber motivos de incribilidade subxectiva, é dicir, que non existan inimizades, intereses ocultos ou presións externas que fagan dubidar da súa sinceridade; e que o relato sexa persistente no tempo, sen cambios substanciais ao longo do proceso. Isto non é un capricho nin unha esixencia desmesurada, é a base dun xuízo xusto. 

O caso de Dani Alves demostrou como este principio fundamental se está a erosionar perigosamente. A primeira sentenza baseouse na declaración da vítima, a pesar de que existían probas que a contradicían. Ela dixo que non houbo felación, pero a análise forense atopou restos de ADN do acusado na súa boca. Describiu unha posición concreta durante a agresión que non coincidía coas pegadas dactilares atopadas na escena. As súas amigas falaron dun ambiente previo que as cámaras de seguridade desmentiron. A sentenza que agora o absolve non nega que a vítima puidese ter sufrido un ataque, senón que conclúe que o seu testemuño non supera o limiar probatorio necesario para condenar. Non se trata de “non crer nas mulleres”, senón de aplicar o dereito de forma rigorosa, sen excepcións, sen presións e sen manipulacións interesadas. 

Pero para Montero e o seu Goberno, isto é inaceptable. Non porque lles preocupe a Xustiza, senón porque a queren controlar. Levan anos sinalando xuíces, desacreditando tribunais e presionando os medios de comunicación para que repitan o seu relato sen fisuras. RTVE, o CIS, o INE, a Fiscalía… todas as institucións que puideron colonizar foron sometidas a unha estratexia de control absoluto. O Parlamento converteuse nunha ferramenta decorativa, reducindo a súa función a convalidar decretos-lei cos que o Executivo lexisla sen contrapesos. As leis cámbianse con descaro para protexer os aliados do Goberno, eliminando delitos, rebaixando penas ou concedendo indultos en función dos intereses políticos do momento. Neste contexto, a frase de Montero non é un exabrupto illado, senón un síntoma do deterioro institucional: o poder político xa non se conforma con influír na Xustiza, quere decidir directamente quen é culpable e quen é inocente. 

En calquera país serio, Montero tería dimitido ao instante. Pero na España de Sánchez, a responsabilidade política é un concepto en desuso. Ninguén dimite, ninguén rende contas, todo se xustifica con ataques á oposición ou coa burda manipulación dun electorado ao que se bombardea con discursos emocionais para que non preste atención á realidade. Cada día desmontase un pouco máis o sistema de equilibrios e garantías democráticas sen que pareza haber un freo. A independencia xudicial é un obstáculo, a liberdade de prensa é incómoda e o control do poder lexislativo é un trámite máis. 

E mentres o Goberno avanza na súa degradación institucional, o Partido Popular segue no seu encollemento crónico, máis preocupado por non ser asociado coa extrema dereita que por exercer unha oposición firme e efectiva. A súa tibieza e o seu medo á confrontación ideolóxica deixaron o campo libre a un Executivo que non dubida en arrasar con todo para manterse no poder. A democracia non só se perde pola acción de quen a erosiona, senón tamén pola inacción de quen a debería defender.





A vida difícil, de Sławomir Mrożek, é un libro que desarma. Non porque impoña unha gran densidade teórica ou porque esixa do lector un esforzo interpretativo desmesurado, senón porque a súa intelixencia é dunha claridade esmagadora. Mrożek non argumenta nin moraliza, non corrixe: expón. Presenta situacións absurdas nas que a linguaxe do poder e a lóxica do totalitarismo quedan espidos na súa ridiculez. O seu humor non é un alivio, senón unha trampa: un ri, pero a risa chega cunha incomodidade crecente. Unha risa que se manifesta ante situacións que non a merecen. 

Os contos son curtos, a miúdo brevísimos, pero precisos como un escalpelo. En A revolución, o protagonista abúrrese e decide transformar o seu mundo, pero o seu gran acto revolucionario non é máis que un cambio de mobles dentro do seu propio cuarto. Por un novo fútbol presenta unha sociedade na que o resultado de cada partido é fixado de antemán polo Estado para evitar a incerteza. A coexistencia mostra a estraña convivencia entre un párroco e o demo, onde o medo e a resignación se entrelazan ata volverse indistinguibles. E en Galeona, quizais o conto máis fermoso do libro, o que máis me gustou, Mrożek deixa caer unha frase que o resume todo: “O home busca os principios porque lle parece que cando os coñeza comprenderá algo”. 

Rin con este libro, pero tamén me inquietou. Divertiume, pero sobre todo fíxome pensar. Hai libros que abonda con lelos unha vez, e outros que hai que posuír. A vida difícil pertence á segunda categoría. Prestáronmo, pero xa decidín mercalo. Para relelo, para telo.




A reunión no Ceres foi, unha vez máis, un deses encontros nos que nos analizamos ata o infinito e máis alá. Como hai sete días, volvemos xuntarnos arredor dunha mesa, pero esta vez cun xogo de cores que prometía revelar “profundos segredos” da nosa personalidade. Durante a semana, Raquel estivo “enganándonos”, coloreándonos de maneira “perversa”. O gran instrumento de autocoñecemento? Un “ral” de cores con só catro opcións: vermello, azul, verde e amarelo. Coma un parchís, máis ou menos. A cada un tócalle unha cor e despois é cuestión de ir tirando os dados. 

O exercicio non podía ser máis revelador: cada cor significaba algo sobre nós, un diagnóstico exprés da nosa forma de ser. Mentres Raquel explicaba o funcionamento deste sistema infalible, eu mostraba certo escepticismo e resignación (típico dos azuis). De verdade podíase reducir a complexidade humana a catro cores? Pois parece que si. Palabra de Raquel, te alabamos, Señora. 

Chegou a miña quenda. Raquel miroume, sentenciou con firmeza e sen dubidar: “Ti es azul.” 

Azul. O veredicto caeu coma cando che entregaban as notas no colexio. É o que hai. Azul. E agora que? Significa que teño que vivir segundo o manual de instrucións do azul? Raquel, moi convencida, explicoume que o azul define ás persoas organizadas, analíticas, perfeccionistas… Vamos, un manual de instrucións ambulante. Pero eu, mentres escoitaba, pensaba noutras cousas: que o azul era a cor favorita do meu fillo, no azul da camiseta do primeiro equipo de fútbol no que xoguei, nos pitufos da miña infancia, no Kind of Blue de Miles Davis, na icónica foto da Terra vista dende o espazo, en Grace Kelly e o seu vestido en “Atrapa a un ladrón”… Todo isto era azul para min, pero parece que iso non contaba. 

Non, hoxe pola mañá o azul non era iso. Hoxe o azul era unha desas etiquetas de psicoloxía que serven para clasificar as persoas en categorías cómodas e facilmente arquivables. Porque claro, etiquetar é fundamental para o autocoñecemento, igual que os códigos de cores para un pintor ou un barnizador. 

E aquí estou, etiquetado. Como se me acabasen de colgar unha desas etiquetas de plástico que levan as roupas do Zara. Porque, segundo parece, son metódico. Pois si, un pouco. Busco os meus obxectivos de maneira directa? Non sempre, ás veces prefiro usar a porta traseira ou directamente un pasadizo secreto. Son introvertido? Bueno, se por introvertido entendemos que me gusta estar só pero tamén desfruto da xente interesante, pois vale. Azul serei. 

Así que acepto ser azul. Pero non un azul estático e perfecto, senón un azul que ás veces se desgasta, se apaga ou se volve escuro. 

Grazas, Raquel. Saúdos dun pitufo.








“O malentendido” de Irène Némirovsky é unha novela que unha compañeira me recomendou, salientando tanto á autora como á obra en si. A trama céntrase na relación amorosa entre Yves Harteloup, descendente dunha familia burguesa empobrecida tras a Primeira Guerra Mundial, e Denise, a nova esposa dun antigo compañeiro do hospital militar. O seu idilio comeza durante unhas vacacións en Hendaya e continúa en París, onde as diferenzas de clase, inseguridades e malentendidos poñen a proba o seu amor.

A autora preséntanos a sociedade da época, destacando as diferenzas e barreiras entre as clases sociais, o valor do traballo e do prestixio social, así como as desigualdades entre homes e mulleres. A través dos seus personaxes, Némirovsky amosa como estas cuestións inflúen nas relacións persoais e na dinámica social do período, explorando temas como a confianza, a entrega e o amor.

A novela está ben escrita e reflicte a habilidade de Némirovsky para explorar a psicoloxía dos seus personaxes e as tensións sociais da época. Porén, o enfoque nunha relación amorosa non é do meu especial interese por cuestións de gustos persoais. Aínda así, valoro a calidade narrativa da autora e a súa capacidade para plasmar con precisión as complexidades e os sentimentos das persoas, neste caso, de dúas persoas namoradas que enfrontan diversas cuestións que complican a súa unión.





Esta falta de apoios, sumada ao feito de que o Goberno, un ano máis, non presentou os orzamentos, deixou en evidencia que, nestes momentos, non temos un Executivo coa suficiente solidez para afrontar o futuro con garantías. É un goberno débil, cuxo único obxectivo é a súa propia permanencia e que, para iso, recorre a calquera escusa e adopta medidas que, nalgúns casos, claramente atentan contra os principios dun Estado democrático. 

Imaxinemos que a nosa democracia é unha casa. Unha casa con muros de leis, vigas de institucións e unha estrutura que, aínda que ás veces coxe, nos protexeu de tormentas e derrubamentos. Non é perfecta, pero é a única que temos. Agora imaxinemos que alguén entra e comeza a cambiar as pechaduras, a mover as paredes, a pintar as ventás de negro para que ninguén vexa o que ocorre dentro. Faino cun sorriso, insultando e mentindo, coa tranquilidade de quen se sabe impune, coa desvergoña de quen está convencido de que a casa lle pertence, de que non é de todos, senón súa, de Sánchez.

O primeiro golpe chegou coa reforma do Código Penal. Onde antes había muros firmes, agora hai portas xiratorias polas que entran e saen aliados políticos beneficiados por leis feitas á medida. Logo veu a ocupación das institucións: unha colonización metódica do poder xudicial, do Tribunal Constitucional, de calquera organismo que puidese facer de contrapeso. Como quen enche unha casa de mobles ao seu gusto, sen preguntar se aos demais lles parece ben.

Despois chegou a quenda dos medios de comunicación e das empresas estratéxicas. Que importa a competencia ou as regras do mercado cando se pode intervir e colocar aos amigos? Mentres tanto, a seguridade do Estado, esa pechadura que debería protexernos a todos, deixouse aberta. Pactos opacos, concesións perigosas, decisións que debilitan a nosa posición fronte a quen nos desafía.

Pero o máis inquietante é outra cousa: a normalización do desacato. O Goberno descubriu que a Constitución se pode dobrar como un pano, que os seus límites son elásticos se se ten o poder suficiente. O que onte era impensable, hoxe é rutina; o que hoxe é escándalo, mañá será unha anécdota. E así, ladrillo a ladrillo, a casa convértese noutra cousa.

O problema das casas é que, cando se manipula demasiado a súa estrutura, corren o risco de virse abaixo. Entón xa non hai democracia, só entullos e po. Esa é a casa que nos está deixando Sánchez.








Ordesa é un libro que doe. Doe porque é un exercicio de memoria, pero tamén de ausencia, do que se lembra e do que nunca se soubo. Manuel Vilas escribe dende a ferida, dende unha orfandade que é máis ca a morte dos pais: é a certeza de que hai preguntas que nunca terán resposta. 

O libro é un longo monólogo que atravesa a súa infancia, a España dos sesenta e setenta, a súa relación cos pais, o seu divorcio, os seus fillos, o seu alcoholismo, a pobreza que sufriu e que segue sentindo como unha identidade, incluso como unha forma de moralidade. Todo isto, cunha prosa que oscila entre o poético e o brutal, entre o nostálxico e o descarnado. 

A morte é o gran tema de Ordesa. Vilas fala dela sen rodeos, sen misticismos, cunha crueza que ás veces desconcerta. Os seus pais, aos que converte en figuras case míticas, aparecen na narración como cadáveres, anxos, espectros. A morte do pai, sobre todo, é unha ferida aberta: “Non me dixo nada, non me dixo adeus, non me dixo quérote, non me dixo quéreste, así que calou”. Esa ausencia de palabras, de despedida, é o núcleo da dor que percorre o libro. 

Pero non só a morte pesa nestas páxinas. Tamén a soidade, a incomunicación, a fraxilidade do ser humano. Vilas retrata a súa propia vulnerabilidade sen reservas, amosando o seu desamparo, a súa distancia cos fillos, a súa vida tras o divorcio, o seu apartamento cheo de po. E porén, no medio de todo, defende a familia, aínda que sempre fose unha familia de silencios, de cousas que non se dixeron, de historias que se perderon. 

É un libro honesto, valente, por momentos incómodo, por momentos conmovedor. Un libro que busca poñer orde no caos da memoria, atopar sentido ao vivido, talvez pechar feridas ou, cando menos, nomealas. Porque nomear é resistir ao esquecemento. 

Recomendable.



Evelio Traba, compañeiro de lecturas e conversas, ofrécenos en El ritual de las cabezas perpetuas unha novela que sorprende pola súa elegancia narrativa e pola capacidade para entrelazar o histórico co fantástico. Ambientada no período do Terror da Revolución Francesa, a obra non só reconstrúe con precisión o clima de violencia e caos da época, senón que o transcende ao introducir elementos enigmáticos que converten a historia nunha experiencia inquietante e evocadora.

A novela segue a historia de Joseph, un médico cun pasado misterioso que chega a París no momento máis convulso da Revolución. Mentres os sanguinarios xuízos e execucións se multiplican, Joseph vese envolto nunha trama de segredos e experimentos prohibidos que desafían os límites da vida e da morte. A medida que a cidade se afunde no caos, el deberá enfrontarse non só á brutalidade do réxime, senón tamén ás consecuencias dun descubrimento que podería cambiar para sempre a comprensión da existencia humana.

Un dos maiores acertos da novela é o equilibrio entre a razón e o misterio, un diálogo constante que dota a trama dunha fondura singular. A prosa de Evelio é coidada e evocadora, lembrando a atmosfera gótica de autores como Mary Shelley e Robert Louis Stevenson, cuxa influencia se percibe na exploración dos límites entre a ciencia, a moralidade e a natureza humana.

A novela destaca pola súa capacidade para construír unha narración que desafía as fronteiras do posible sen perder de vista o rigor histórico. Evelio Traba mergúllanos nun mundo onde o real e o onírico conviven con naturalidade, logrando que a violencia desmedida da Revolución se converta nun escenario propicio para o inverosímil.

En definitiva, a novela cativa tanto polo seu estilo como pola riqueza dos seus plantexamentos. É unha obra que se inscribe na tradición da mellor literatura fantástica e histórica.


oscuroabismo. Con la tecnología de Blogger.